Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Zoals gebruikelijk ga ik nog even langs bij het stel net voor onze vakantie. Deze keer voor de laatste keer, want zien of tegenkomen zal anders worden. Wellicht dan nog een korte groet ergens in Maassluis, hopelijk het dorp, waar we elkaar zullen bevragen hoe het met een ieder gaat. Of wordt het alleen een korte groet? Nooit meer “Hoi Yvon” en de kletspraatjes over ditjes en datjes. Een gemis? Ja zeker. Maar aan alles komt een einde, in dit geval een bewust einde, een doordachte keuze.
Als ik dan deze laatste keer vraag ”hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet”. Krijg ik een verhaal te horen in geuren en kleuren. Al vertellend kijken ze elkaar aan en je ziet de liefde tussen beide mensen, de herinnering doet hun ogen flonkeren. Dit is zo’n mooi moment in het leven dat mensen iets met je willen delen, iets positiefs in deze harde maatschappij.
Al pratend vullen ze elkaar aan en zo ontstaat het onderstaand klein verhaaltje. Zo’n verhaal gaat dan van “Ja en jij zei toen… en toen gingen wij… weet je nog… nee, dat klopt niet… O jaaaa, dat is waar”.
Hij, Martijn, werkte naast het kaaswinkeltje in het restaurant, zij, Carry, in het kaaswinkeltje. Zij vond hem niets bijzonders. Hij dacht dat ze hem niet leuk vond maar vond haar eigenlijk wel leuk. Met regelmaat kwam hij in het winkeltje om kaas te halen voor gerechten en een kaasplankje in het restaurant. Hij stond zelfs te trappelen om naar het winkeltje te gaan.
Langzaam begon ze Martijn te waarderen en op aandringen van haar toenmalige werkgever en eigenaar van het Kaaswinkeltje trok ze de stoute schoenen aan. Ze schreef een briefje aan hem als uitnodiging om een hapje en drankje te doen samen bij haar thuis. Na werktijd deed ze het briefje onder de ruitenwisser van Martijn zijn auto, ging naar huis en wachtte geduldig tot hij aan zou bellen. Maar hij kwam niet, nee… hij dacht het is veel te laat rond middernacht om nog naar Carry te gaan, maar hij was wel blij met de uitnodiging.
De volgende dag belde hij op om een afspraak te maken. Ze hadden elkaar zoveel te vertellen tijdens die afspraak, de klik was er en Martijn… Martijn is nooit meer weggegaan en bleef bij Carry.
Twee jonge mensen, ze kwamen net kijken in het leven en waagden uiteindelijk samen de sprong om het Kaaswinkeltje over te nemen en samen, 22 jaar lang, de zaak te runnen.
En nu, nu zal ieder wellicht een andere weg inslaan in hun verdere werkende leven en hebben ze uiteindelijk elkaar ‘s avonds iets anders te vertellen dan praten over het Kaaswinkeltje.
Een kaaswinkel, een kwaliteitswinkel met ruime en eerlijke producten, die al 125 jaar bestaat en gelukkig wordt behouden door de overname door Els en Gina Koffeman.
Bedankt Carry en Martijn, moge het jullie goed gaan!
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 577 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
2 Reacties
Mooi geschreven 😍het zijn super lieve en harde werkers.
Liefde voor het vak en de mensen om der heen.
Altijd een leuk winkeltje gevonden, waar ik nog steeds zo nu en dan producten koop die dan iets duurder uitvallen dan bijvoorbeeld in de supermarkten die dan ook geen verse en kwaliteitsproducten in hun schappen hebben liggen.
Waar voor je geld krijg je dus wel, al zie je ook hier de tweedeling van publiek heel duidelijk.
De doorsnee Maassluizer…de op één hand te tellen verdwaalde….zul je hier niet tegenkomen.