Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Een voornemen al vaak genomen. Dat stoppen, maar nu dus definitief. Ik kan niet meer terug.
Iets waar ik eigenlijk met tegenzin, iedere keer weer, aan begin maar ergens op de achtergrond leuk vind. Dat leuk vinden laat ik dan overheersen, tegen heug en meug, met alle gevolgen van dien. Dan komt het bekende “moeten” om de hoek kijken.
Vooral het herhalen tegen mezelf “dat het zooo leuk is om te doen” , is niets meer dan mezelf in de maling nemen. Dooddoeners als “zo rustgevend”, “mijn eigen wereldje” of nog erger “inspirerend”, waarbij mijn eigen wereld altijd een heel belangrijk iets is voor mij.
Als ik dan klaag tegen Arie dat het eigenlijk tegen alles indruist dat ik het blijf doen, dan krijg ik vanzelfsprekend de opmerking te horen “dan stop je ermee!” Dat zelfs de huisarts zegt: “wat denk je ervan Annie?” Om dan vervolgens weer te vervallen in “ja maar het is zooooo leuk om te doen” waarop Arie -zoals Arie is- kort maar krachtig zegt “dan moet je niet zeuren”.
Gevolg ik stel het weer uit, het stoppen onder het mom… ik kijk het nog een jaartje aan. Geloof mij stoppen met roken was makkelijker, hoppa van de 1 op de andere dag, nu zo’n 35 jaar geleden, nooit meer gerookt!
Zo tob ik al 3 jaar, zal ik wel of niet. De kogel is nu door de kerk en ik stop definitief met moestuinieren. Sterker nog, ik heb mijn handtekening al gezet..
Mijn lichaam wil niet meer, mijn handen, armen, benen, rug gaan in contramine als ik tuinier. Bukkend tuinieren lukt niet, dan zegt mijn rug de volgende dag, toedeloe… ik staak, niet alleen die dag maar de komende weken. Dus moet ik kont schuiven op de tegels om mijn biologische tuin onkruidvrij te houden, dat betekent dat ik iedere keer op mijn artrose handen moet steunen om mijzelf te verplaatsen. Gevolg: pijnlijke en dikke vingers en polsen, de volgende dag. Zo kan ik nog wel even doorgaan dat wat “zoooo leuk is om te doen” mij dagen soms weken herstel kost. Al ga ik een uurtje tuinieren, ik word beloond met pijn. Dan ga je schoffelen, zegt men, maar dat levert een x aantal bezoeken op aan de fysiotherapeut.
Pijn overheerst altijd. Nee, het is goed zo. Het rare is, als je het besluit hebt genomen dan valt er heel wat frustratie van je af. Ik wil er dan ook zo snel mogelijk vanaf, zo zit ik dan ook wel weer in elkaar.
Toch ga ik het missen, het clubgevoel niet, nooit gehad en geen behoefte aan gehad, gewoon mijn wereldje. Maar wel de kletspraatjes van buurman Willem: “Mogge Buuf…”. Ik heb beloofd zo nu en dan eens langs te komen, hopelijk houd ik mij eraan.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 456 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
hier idem dito en maar zeuren dat het zo’n pijn doet gewoon stoppen is makkelijker en minder pijnlijk en ik dacht even met schrijven van deze column maar gelukkig niet is zo leuk om te lezen groetjes uit Rotterdam