Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel?
Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door – aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan.
Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Ik kondigde aan nog door te pakken op het thema drogredenatie; redenaties die bewust misleidend zijn en voor een groter doel (het doel heiligt de middelen) worden ingezet om het gelijk aan de eigen zijde te krijgen. Deze keer heb ik het over de Big Lie ofwel De Grote Leugen.
Een grote leugen kun je vele malen consequent verkondigen totdat deze in de publieke opinie wordt overgenomen. Gebruik de juiste kanalen en hamer jouw boodschap erin. Op den duur gaat de massa over tot kritiekloos na-papegaaien.
The Big Lie (but stick to the message) is een drogredenatie waarbij keer op keer een leugen, misvatting, slogan, praatjes, onzinverklaring of bedrieglijke halve waarheid in verschillende vormen (vooral in de media) wordt herhaald totdat het onderdeel wordt van het dagelijkse discours en mensen het accepteren zonder onderbouwing met bewijsvoering. Soms lijkt hoe brutaler en meer bizar de Grote Leugen des te geloofwaardig hij is voor een gewillig, meestal boos publiek.
Bij de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog was er sprake van het ‘joden probleem’. Besef dat toen dit specifieke nepdebat gaande was, er geen ‘joden probleem’ was, alleen een nazi-probleem. Bijna niemand aan de macht herkende dat of wilde erover praten, terwijl veel te veel gewone Duitsers maar al te graag bereid waren een gemakkelijke zondebok te vinden voor hun lijden tijdens de Grote Depressie. Schrijver Miles J. Brewer vernietigt vakkundig The Big Lie Technique in zijn klassieke korte verhaal (1930), ‘The Gostak and the Doshes.’
In het domein van de Verenigde Staten zijn ook een aantal flagrante voorbeelden te noemen.
Een meer recent voorbeeld van de Grote Leugen is het volledig fictieve ‘Tonkin Gulf incident’ van 4 augustus 1964 verzonnen onder Lyndon Johnson als een valse rechtvaardiging voor het escaleren van de oorlog in Vietnam.
Een nog recenter voorbeeld is de niet-bestaande ‘massavernietigingswapens’ in Irak. Deze werden handig afgekort tot ‘WMD’s’ om deze Grote Leugen een legitimerend, militair klinkend ‘Alfabet Soep-ethos’ te geven. Dat werd in 2003 gebruikt als valse rechtvaardiging voor de Tweede Golfoorlog.
Ook de verklaring van de Amerikaanse ‘president-elect’ van november 2016 dat er ‘miljoenen’ niet-verkiesbare stemmen zijn uitgebracht bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van dat jaar lijken een klassieke grote leugen te zijn.
Het is met alle moderne communicatiemiddelen erg verleidelijk om snel een drogredenatie de wereld in te slingeren. Hoe meer gewicht jij aan de inhoud weet te geven, des te verleidelijker het voor Jan Publiek is om klakkeloos de boodschap over te nemen. Het is de verantwoordelijkheid van de individuele ontvanger van een boodschap om deze zelf tegen het licht te houden en niet klakkeloos te “reposten op de social media” of anderszins over te nemen. Tegenwoordig kiest menig lichtgewicht ‘onafhankelijke’ denker ervoor om op een toevallig voorbijrijdende trein te springen. Daarmee gaat hij geregeld ongemerkt in de verkeerde richting, mee met het foute kamp. Hij is daarmee zélf de onbetrouwbaarheid die hij anderen toedicht …
Mijn advies: niet doen. Gebruik je verstand, wees geduldig en wacht tot er voldoende betrouwbare zegslieden aan het woord zijn geweest. Dat laatste is overigens in ons land sinds het coronakabinet haast onmogelijk. Het is daarom goed dat er binnenkort verkiezingen zijn. Probeer in de aanloop de uitspraken van de lijsttrekkers serieus te beluisteren met gezonde argwaan. Veel blijkt dan sowieso kretologie zonder inhoud, maar hoed je vooral voor boute uitspraken. Er komt namelijk geen nieuwe politiek.
Reageren?
… Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
◄ klik voor Publicatieschema columnisten
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 149 lezers
Editor's Rating
scherp en actueel
Ko stemt in deze column ieder individu tot nadenken. Hij geeft een paar aansprekende voorbeelden. Hij stapt niet in de valkuil om bij zijn advies politieke concrete voorbeelden binnen onze landgrenzen te benoemen, hoewel dat best verleidelijk zal zijn geweest. We worden uitgenodigd zélf bewuste overdachte keuzes te maken. Een helder advies op een goed moment.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Er komt namelijk geen nieuwe politiek: 100% eens