Column(2): Het zal mij worst wezen

Het winterzonnetje is deze dag zo vriendelijk mij te verwarmen tijdens mijn wandeling door het Stadshart. Ik ben voor de zekerheid vandaag langs het Nationaal Sleepvaartmuseum gegaan voordat het verdwenen is. Het museum blijkt zeker een bezoek waard.

Ik loop na het bezoek de Wip af langs de bankjes waar ik een aantal leeftijdgenoten groet, terwijl ik doorloop richting Slagerij Verduyn. Ik sta even stil voor de etalage. Er komt een dame naar buiten.

Zij groet en zegt: “Mooie producten hé, meneer? Het is mijn favoriete slager. Hij is beroemd om zijn lekkere worst.”

Ze beseft plots wat ze zegt en kleurt tot in haar nek: “Uh… u begrijpt wat ik bedoel met worst hopelijk. Ik bedoel niks schunnigs hoor!”

Lachend voegt een passant zich bij ons. Hij reageert prompt: “Ja hoor mevrouwtje, maakt u zich maar geen zorgen. Wij mannen snappen best wat u bedoelt. Ik was een tijd geleden bij hem in de slagerij voor een workshop worst maken, toen de slager zelf luidlachend deze woordgrap maakte.”

De dame lijkt opgelucht. Ze groet en vervolgt haar weg. Hoewel ik niet van gisteren ben vraag ik mij af wat ik me moet voorstellen bij zo een workshop. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

Ik kijk hem aan: “Kunt u mij daarover wat meer vertellen?”

Hij grinnikt: “Over de worst van de slager? O nee … over die workshop natuurlijk”.

We lopen ondertussen samen op richting mijn favoriete café.

Hij vervolgt: “ik was uitgenodigd door een familielid en op een avond betraden we de slagerij. Er bleken tien deelnemers te zijn. Eerst werd voorgedaan hoe een stuk vlees van het bot werd losgemaakt. Het echte beenhouwen zo gezegd. Ik keek belangstellend maar gereserveerd toe, tot ik besefte dat ik zelf – net als alle anderen – ook dit karwei voor de boeg had. Toen voelde ik weerstand opkomen.”

Ik ben benieuw wat hij daarmee bedoelt: “Weerstand? Bent u soms ook veganist?”

Hij haast zich om dat te ontkennen: “Nee, maar u moet weten dat ik niet bepaald een keukenprins ben. Bij ons thuis had ik nooit de rol van de “meneer die op zondag het vlees snijdt”. Ik ben veel te onhandig. En dat grote uitbeenmes vond ik best eng. Het lukte mij overigens wel. En nadat iedereen zijn basisvlees gereed had, werd de worstenmachine aangezet. Het vlees, plus wat kruiden verdween in de vleesmolen. Er werd een soort condoom op de tuit gedaan waarin mijn worst zich een weg zocht. Toen het worstcondoom vol was, moest ik hem afknijpen en afbinden.”

Ik moet mij bedwingen om niet in de lach te schieten, want zijn woordkeus roept heel andere beelden bij mij op.

Hij maakt het verhaal af: “Afijn, iedereen moest zijn rauwe worst achterlaten, want het braden kost per worst al vele uren. We konden onze worst een week later ophalen.”

We zijn inmiddels aanbeland op de PC Hooftlaan. Ik blijft stilstaan bij Optiek Swemmer om het gesprek af te ronden: “Smaakte de worst zoals u het verwacht had?”

“Eerlijk gezegd viel het mij tegen. Enerzijds omdat ik hem helemaal zelf moest consumeren. Bijna een meter lang leek het wel. Anderzijds zag ik bij iedere hap dat beeld van die deelnemers die er fanatiek op los gingen. Dat riep weerstand op en hij smaakte wellicht daardoor voor mij maar zo zo.”

Er schiet mij een uitspraak te binnen die iemand ooit deed: ”Als je zelf een fazant, kip of kalkoen hebt geplukt, ben je daarna niet zo happig om het vlees te eten”.

Hij reageert met: “Herkenbaar. Mijn vrouw zaliger zei altijd dat het boven de kookpotten en pannen hangen ervoor zorgde dat zij nooit veel trek had bij de door haarzelf geprepareerde maaltijden.”

We nemen afscheid. Hij loopt door en ik stap Kevin’s grandcafé binnen. Ik word hartelijk begroet met: “Het gebruikelijke recept zeker?”

Terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang, neem ik plaats aan mijn stamtafel. Die borrel heb ik wel verdiend. Ik moet als veganist even het opgeroepen beeld van van dat gesprek wegspoelen.

Santjes!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗