Column(453): Zoef… dertien jaar voorbij

Ik herinner mij de dag dan onze enige kleindochter werd geboren. Na een -zachtjes uitgedrukt- lastige bevalling was ze er. En vanaf dag één kreeg ik een goede band met haar. Toen ze een half jaar oud was reageerde ze volop op alles wat ik zong of zei. Driftige gebaren met haar armen en kleine kreetjes binnensmonds. Wij begrepen elkaar toen al zo goed.

In de jaren die volgden bracht en haalde ik haar meerdere malen per week naar de crèche, later de peuterspeelzaal. Ik deelde mijn werkuren en werkdagen zodanig in dat het altijd paste.

Tegen de tijd dat de basisschool in beeld kwam, was zij al best groot: ze paste nog net onder het handvat van de koelkast. Ik heb haar gedurende al die schooljaren veel mogen begeleiden (zwemlessen, judo, schoolsporttoernooien, toneellessen) en ze was dan ook minstens drie keer in de week bij ons. Overnachten en dan spelletjes spelen en haar véél voorlezen. Ook tijdens de schoolvakanties. Ze had bij ons de ruimte om lekker te spelen zowel in huis als op straat. Ze is altijd haar ups en downs met ons blijven delen. En daar zijn wij dankbaar voor. Zo was ons huis voor haar altijd een tweede thuis.

Gedurende de corona lock-downs kon ik haar kennis bijspijkeren, daar waar de school al een tijd steken had laten vallen. Ze steeg binnen 6 weken twee niveaus voor diverse vakken. Ook juf Cindy van der Houven gaf haar buitenschoolse lessen die een flinke boost betekenden. Daardoor behaalde zij met haar resultaten bij de Cito toets het niveau dat nodig zou worden voor haar vervolg op de theaterschool. In groep zeven kwam het zelfstandig fietsen vanaf school naar ons en vice versa. De hele stad door. Vaak met een vriendje uit de buurt of van school.

Ze is in de laatste twee jaar ook aan de smartphone geraakt, maar scouting en korfbal zijn nu haar passie. De fiets is verruild voor de metro, ze is qua lengte inmiddels ook al 10 centimeter voorbij het handvat van de magnetron boven de koelkast. Ze reist dagelijks naar het Rotterdamse waar de stad en de stedelijke leerlingen veel energie van haar vragen, maar ze weet het te ‘managen’. En haar schoolcijfers zijn goed. Ik hoef maar een enkel keer een keertje bij te springen als wiskunde wat lastiger is of Duitse rijtjes niet meteen erin gestampt raken. Op dit moment gaat zij nog beter dan ik op diezelfde leeftijd als ik die cijfers vergelijk (ja ik heb die rapporten nog steeds).

Zij ging vorige week voor het eerst haar krantenwijk lopen. Weer bij ons in de wijk. Wel een nieuwe stap, weer meer verantwoordelijkheid en meer zelfstandig handelen. Die gaat er wel komen! En opa? Die is er geweest. Of liever waarin zij in tien jaar zoveel ontwikkeling heeft doorgemaakt, heb ik vooral het nieuws gebracht, gedichten en columns geschreven. Ik doe nog wel wat meer ook hoor: ik heb intussen pianospelen geleerd, voordragen, optreden, verkopen. Alleen als mantelzorger, dan wel als man die in het huishouden helpt, ben ik er nog lang niet, if ever.

Waarom vertel ik jullie dat eigenlijk? Ik besefte weer eens deze week hoe snel de tijd vliegt. Dit is bij ons een eens maar nooit weer groeiproces dat we mogen meemaken, Dan komt nog het besef erbij dat er zoveel mensen -dichtbij en ver weg- zijn weggevallen in de laatste tijd. En ik heb nog zoveel te doen in dit leven … dus de tijd gaat dringen.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗