Column(498): Leven tussen twee vuilcontainers

Ik weet niet hoe jullie beleving van de snelheid van de tijd is. Die van mij is de laatste tien jaar dat de tijd extreem vliegt. Dat heeft voor een groot deel te maken met wat ik allemaal doe … en niet doe maar zou moeten doen. Ik ben iemand die lui lijkt, maar dat is schijn, want ik wil hetgeen ik doe graag met plezier kunnen doen, fanatiek en met 100% inzet, vol enthousiasme en doelgericht. Geen onzinnige dingen, geen onhaalbare dingen, geen half werk.

En die aanpak lukt mij meestal heel goed, wat niet altijd even prettig is voor mensen om mij heen. Die tomeloze inzet maakt dat ik voortdurend moet balanceren, tijd verdelen, projectmatig aanpakken en dan werken naar resultaten. Mochten zaken gaandeweg toch niet haalbaar blijken dan ben ik de eerste die zal signaleren dat een moment van bezinning nodig is. Dat geeft ruimte om bij te sturen of zelfs te stoppen.

In de laatste tien jaar heb ik een steeds vollere agenda en dat zorgt ervoor dat ik in de ogen van het thuisfront te weinig tijd steek in alledaagse dingen.

Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben namelijk voortdurend bezig met het buiten zetten van onze vuilcontainers. Eerst de grijze dan de groen. In mijn beleving dan, want zoals al gezegd: ik ben zo druk als een klein baasje en daardoor vliegt de tijd..

Ik heb de groene container nog niet buiten gezet en binnen gebracht of het is alweer tijd voor het grijze exemplaar.

In mijn beleving leef ik tussen twee vuilcontainers.

En daartussen doe ik snel eventjes wat anders. Toch blijkt het een werkweek van zeven dagen en dat al tien jaar achter elkaar. Het slechte nieuws is dat ik er nog steeds veel zin in heb. Ik ga proberen er een achtste dag bij te krijgen om ook het thuisfront enigszins te vriend te houden.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗