Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Toen ik vorige week vanuit mijn werk langs de haven van Vlaardingen liep, keek ik op van wat ik aan de overkant zag. De kade stond vol mensen die enthousiast stonden te zingen en zwaaien naar een boot. De klanken van zeemansliederen van het shantykoor werden over het water gedragen en zorgden voor een oudhollandse sfeer. Ik kon mij nog nét inhouden om de klompendans in te zetten.
Maar waarom was iedereen in zo’n feestelijke stemming? Had de Goedheiligman dit jaar windje mee? Nee, daar was het publiek wat te oud voor. Kwam het dan door het mooie weer? Of door het oranjegevoel vanwege het EK? Niets van dat. Wat bleek, men stond te zingen en juichen voor een vis.
De Hollandse Nieuwe werd binnengehaald. Voor vele mensen is dat een dag om naar uit te kijken. Bij iedere viskraam gaat dan de vlag uit met daarop het heugelijke nieuws, alsof er een baby geboren is.
Persoonlijk snap ik de hype rondom deze glibberige vis niet. Van de geur ga ik bijna over mijn nek en ook op visueel vlak word ik er niet bepaald vrolijk van. Hoe kan het nou dat iedereen met een glimlach van oor tot oor staat te happen van zo’n slijmerige sliert met graatjes?
En begrijp mij niet verkeerd. Ik weet dat iedereen nu denkt “je moet eerst proeven, dan pas oordelen”. Maar dit heb ik al meerdere keren gedaan. Als kind moest ik van oma ieder jaar een poging wagen om haring te eten. Het is immers zo’n gerecht dat je moet leren eten. Braaf keek ik jaarlijks toe hoe de vis in de keuken uit het bakje gehaald werd en hoe hij vervolgens op een wit puntje gelegd werd.
Zodra ik het bordje met de delicatesse in handen kreeg, was het alsof ik aangestaard werd door de vis, terwijl de kop er natuurlijk afgehaald was. Nadat ik die mentale blokkade doorbroken had, bracht ik het broodje naar mijn mond en nam een hap. Ik deed mijn best om stoer te zijn en rustig te kauwen, maar elk jaar had toch altijd maar één uitkomst: enkele reis naar de gootsteen om het uit te spugen.
Na een tijdje heb ik de hoop maar gewoon opgegeven en gebruik ik haringen alleen nog maar bij het kamperen. Bij de viskraam bestel ik wel gewoon een portie kibbeling en houd die hoog in de lucht om van te happen, dan doe ik toch nog een beetje mee.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 143 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.