Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Rond half 2 in de nacht schrik ik wakker van een brandlucht. Ik spring mijn bed uit en doe mijn balkondeur open. Er zijn geen vlammen te ontdekken maar de zichtbare grauwe rookwolken en de intense geur maakt het overduidelijk dat er ergens brand is. Ik ren naar buiten opzoek naar wat er nou precies aan de hand is. Ik loop het hoekje om en zie dat aan het einde van de straat het dak van een woning in vuur en vlam staat. De brandweer is op dat moment nog niet aanwezig.
Er staat een groep mensen voor de deur en ik begrijp dat de bewoners al veilig hun woning hebben verlaten. Gelukkig maar! Langzaamaan word de buurt wakker, de deuren gaan open en iedereen verzamelt zich op straat, de schrik zit er goed in. In de verte hoor ik de de loeiende sirenes van meerdere brandweerwagens, dat is een pak van mijn hart.
M’n lieve buur komt naar me toe en geeft me een dikke knuffel. “ Patries dat is schrikken hé… ook voor jou… komen de herinneringen weer boven, vraagt ze? Ja… ik kan moeilijk onderscheiden wat van nu of toen is maar ik voel het wel in mijn lijf…
In 2006 is er ook een grote brand geweest in mijn huis, ook zo rond het einde van het jaar. Gelukkig was ik met de kids op dat moment niet thuis. Ik herinner me nog goed het telefoontje met de mededeling.… een rare gewaarwording …
Ik was toen op zich al op weg naar huis en eenmaal aangekomen, zag ik onderaan de dijk de brandweermannen staan, de rode linten, en een mensen massa… we woonden er net een paar weken. Uiteindelijk duurde het nog een jaar voor het huis weer bewoonbaar was. Dus ja ergens kan ik me wel iets voorstellen van wat deze lieve mensen doormaken….Het raakt me zeker…
Dit verleden roept ook herinneringen op bij anderen. Een buurmeisje – toen op jonge leeftijd – herinnerde zich dat ze na het zien van de vlammen huilend onder de tafel kroop… nu vele jaren later maakt dit gebeuren wederom een grote indruk op haar, maar zegt ze…ik ga er nu anders mee om!
Al met al is het een intens gebeuren, door de wind zie je de vlammenzee in snelheid toenemen. De brandweermannen doen wat ze kunnen maar het lijkt niet zo makkelijk te zijn. Zo hoorde ik dat het een complexe brand is. Het lijkt alsof we in een soort van film zijn beland. De zwarte rookwolken vallen als een sluier over onze huizen heen. Ook de vuurvonken vliegen alle kanten op. De politie roept nadrukkelijk dat we weg moeten. Het is onveilig. Ja wat voor stoffen komen er vrij? En wat gaan die vonken doen? Het is een onzekere situatie. De straten worden met rood lint afgebakend.
De evacuatie bus is er voor wie daar wil schuilen. Ook staan bij meerdere buurtbewoners de deuren open om te schuilen of voor een kopje koffie om op te warmen of een bezoekje aan het toilet. De saamhorigheid onder elkaar is hartverwarmend! Ook vanuit de brandweer wordt diverse hulp aangeboden, dit wordt zeer gewaardeerd! Ik begrijp nu beter waarom er zoveel brandweermannen opgeroepen worden, ieder heeft zo z’n specifieke taak!
Zoals ze vaak zeggen… 10 minuten bij een tandarts duren soms een uur, ook nu telt iedere minuut. Het is zo bizar dat zo’n brand de macht heeft, de onzekerheid wat het gaat doen… je heb er geen controle over. De huizen op het Hoofd zijn niet de jongste dus houten constructies zijn in dit soort situaties geen meerwaarde. Ook in de omringende huizen sluipt de rook door menige kieren de ruimtes binnen.
Langzaamaan nemen de brandweermannen de macht over. Het vuur trekt zich langzaam terug. Toch duurt het nog een tijd voor het werkelijk in de kiem gesmoord is.
Ik wil naar huis om te kijken hoe het ervoor staat, maar de brandweer geeft aan eerst de woningen te checken op koolmonoxide. Ik denk dat het inmiddels een uurtje of vijf is, de huizen worden één voor één na goedkeuring vrijgegeven. Er hangt een nevel van rook in mijn huis, we zetten wat ramen open en ik stap rond de klok van 6 mijn bed in. Mijn hart gaat uit naar de bewoners. Ik wens ze in stilte alle sterkte toe.
Nu een paar dagen later valt er een brief in de bus van de burgemeester. Hij betuigt zijn medeleven en de wijk wordt uitgenodigd op het gemeentehuis. Daar kunnen ervaringen gedeeld worden en wellicht vragen worden beantwoord. Ik vind het een geweldige actie! In moeilijke tijden elkaar horen en zien maakt toch zeker het verschil.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 666 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
“Een Hooft & Hoofdzaak,
De B(r)and In Deze Wijk!”