Column(99): B&W, weg met de fopspeen!

Ooit waren er in Amsterdam studenten – ergens rond 1969 – die in navolging van hun Franse medebroeders het Maagdenhuis bezetten omdat ze het niet eens waren met de gang van zaken op de universiteit.

Het Maagdenhuis werd landelijk bekend toen het in mei 1969 vijf dagen lang werd bezet door studenten die inspraak eisten in het universiteitsbestuur. De actie paste in een landelijke trend die 6 mei startte op de Katholieke Hogeschool in Tilburg, tegenwoordig de UvT geheten.

Sfeerbeeld

“Na de Tweede Wereldoorlog werd duidelijk dat de UVA de universiteit – als grootste van het land (terwijl maar een derde van de studenten uit de stad kwam) – niet meer alleen door Amsterdam bekostigd kon worden. Daarom werd – door een wetswijziging de universiteit vanaf 1 januari 1961 zelfstandig. De uitbreiding vergde ook meer kantoorruimte. Daarvoor werd het Maagdenhuis aangekocht en in 1962 in gebruik genomen door het universitaire bestuur, toen bestaande uit Presidium, College van Curatoren en College van Rector en Assessoren. Tegelijkertijd groeide er ook een jongerenbeweging die in opstand kwam tegen gevestigde structuren, tradities en autoriteiten. Ook studenten speelden daarbij een belangrijke rol. De populariteit ervan werd in de hand gewerkt door de ontzuiling in die jaren. Het beeld van het Lieverdje op het Spui was een verzamelplaats voor happenings. Dit activisme sloeg over naar de universiteit toen door studenten werd aangedrongen op inspraak en democratischer verhoudingen. Dat leidde tot de bezetting van het Maagdenhuis in mei 1969.”

Happenings & Inspraak

Happenings, activisme en inspraak zijn de sleutelwoorden… in die tijd.

Happenings waren tot dat moment juist a-politiek, maar activisten kaapten het idee en maakten er een politiek instrument van. Dat is vaak ook het geval met ideologieën (socialisme bv.): oorspronkelijk van waarde en effectief, later misbruikt voor allerlei. Het concept werd ook ingezet door de Provo’s (provocerende jongeren) en zij eisten inspraak in maatschappelijke vernieuwingen.

Toverwoord

Onder inspraak wordt verstaan: het betrekken van burgers in het algemeen of belanghebbenden in het bijzonder bij het voorbereiden, vormen of uitvoeren van beleid van de overheid. Het fenomeen inspraak is ontwikkeld in de jaren zeventig van de 20e eeuw. Het vormde een uitdrukking van de “nieuwe democratie”. Inmiddels is inspraak onderdeel van de gewone wijze van besluitvorming door de overheid, en in veel gevallen vervangen door de term participatie.

Stoppen met Foppen

Het is tijd voor weer een vernieuwing en laat die maar beginnen in Maassluis: “Stoppen met Foppen“. Participatie en inspraak zijn inmiddels een fopspeen gebleken. Wie even nadenkt over bij welke thema’s er in onze gemeente wordt geschermd met inspraak als verdedigingsmiddel tegen burgerlijke weerstand, ziet dat het niets meer is dan een gemeentelijke standaardkramp zodra plannen niet kritiekloos kunnen worden uitgevoerd. Er volgt een ogenschijnlijk touwtrekken onder het mom van “We nemen de burgers mee in het proces”, maar wees eerlijk het is alleen maar inmasseren tot men het zat is.

Consequenties aanvaarden

Ik adviseer het gemeentelijk bestuur (Ambtenarij, B&W en de gemeenteraad) om zich te voor te bereiden op het idee dat wij burgers in onze stad niet gaan meedenken, dat is een bloedeloos idee. Sterker het is dezelfde fopspeen als hierboven maar dan onder een andere naam.

Het wordt tijd dat B&W prudente plannen laat maken, daarvoor draagvlak vraagt van de gemeenteraad en dan direct aan de slag gaat met hun goedkeuring.

Dat er een eventueel negatief boemerangeffect is bij de gemeenteraadsverkiezingen richting zittende coalitiepartijen moet worden ingecalculeerd. Dat zegt dan alles over gebrek aan creëren van draagvlak. Dat krijg je alleen door zorgvuldige, transparante en tijdige communicatie.

Dat laatste is dan de grootste uitdaging, want plannen liggen meestal al op straat, terwijl de ambtenaren en de hun adviserende externe bureaus nog druk aan het schrijven en rekenen zijn.

Hoe dan ook: weg met de fopspeen en op naar grote zorgvuldigheid, wat begint met wél luisteren naar de burgerij vóórdat ingrijpende plannen worden gelanceerd.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door – aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 226 lezers