Christel van Berkel-Verlaan

Terwijl de sneeuw naar beneden dwarrelt rijdt een grote, rode vrachtauto de straat in. Mijn moeder, met haar zilvergrijze haren in de deuropening. Papa’s laatste klanken verlaten het huis.

Juist over grenzen heen gaan en oog voor mensen aan de rand van de samenleving. Luisteren naar hun verhaal.

Ook al ken ik niet de drukte van een (betaalde) baan- mijn agenda kan aardig vol staan. Ik noteer van alles in mijn agenda. Het geeft me grip. Het geeft me inzicht in het begrip Tijd.

Ik geloof dat iedereen die avond, bij toeval, een Adventskalender kreeg van Sint Nicolaas.

Weet je wat het is? Ik houd gewoon niet zo van stillevens. Of vergezichten. Ik teken liever mijn eigen ding. Mijn eigen personages zeg maar.

Hij geniet van het lesgeven aan zijn leerlingen. Hij vertelt er wel bij dat hij minder gecharmeerd is van de ‘prestatiecultuur’ op het Erasmiaans.

Ik hoor mensen bekvechten. Ik zie mensen de vrede bevechten. Ik hoor en zie ook een heleboel niet.
Het zijn allemaal mensen in de mist. Buiten op straat. Binnen, achter de voordeur.

De nieuwe generatie lijkt meer moeite te hebben zich verbaal te uiten op een fatsoenlijke, respectvolle, tactische, empathische manier. Het leent zich daarbij voor korte, snelle appjes of onzorgvuldige, ondoordachte berichten.