ron van den berg

Nog steeds sta ik dus met een mond vol tanden als mij gevraagd wordt welke kleding mensen (zowel mannen als vrouwen) droegen in het gezelschap waarin ik kort daarvoor verkeerd heb.

Een van de afgelopen 125 columns ging over (het gebrek aan) feedback waar je als maker van een product altijd naar verlangt. Aangenaam vond ik dus de regelmatige reacties van Aad, Nel en Marcel op mijn columns, waarvan die van laatstgenoemde soms een column op zich was.

Het vraagt uiteraard tijd en moeite om je eigen fysieke grenzen op te zoeken en blijkbaar is men tegenwoordig minder ambitieus om op 1 specifiek punt dat maximale niveau te bereiken.

Op het ogenblik zijn er door heel het land honderd actieve COA-locaties waar de vluchtelingen het besluit afwachten of ze mogen gaan inburgeren of dienen terug te keren naar het moederland.

Dat blijk je online te kunnen melden via de gemeentelijke website (Meldpunt openbare ruimte) waarna je zo spoedig mogelijk bericht zult ontvangen. De honderd openstaande meldingen die op de kaart zijn aangegeven beloofden al weinig goeds en inderdaad heb ik na 10 dagen nog geen enkele reactie ontvangen. Moet ik nu wachten op de volgende gehavende fietser of er toch maar achter aan gaan bellen?

Ergernis nummer drie had ook betrekking op matige communicatie en zal bij vrijwel alle Maassluisers hetzelfde gevoel oproepen. De nog niet rijdende metro op de Hoekse Lijn dus.

Wat bleek namelijk? De gemoedstoestand van mensen valt het beste te voorspellen door alleen te luisteren naar de spreker. Blijkbaar laten we ons makkelijk misleiden door de grote variëteit aan gezichtsuitdrukkingen die ons brein te verwerken krijgt.

Er zijn van die dagen dat het vinden van inspiratie voor het schrijven van een column bijzonder moeizaam gaat met op de achtergrond een snel naderende deadline die als een zwaard van Damocles boven het stralend witte word-document hangt.