Christel van Berkel

Ik word hier zo moe van! Dat is geen sport- roepen ze. Ik was gewoon lekker buiten. Dacht ik. Ze vroegen me trouwens zelf om mee te doen met een spelletje Verstoppertje in de wijk. Leuk- dacht ik nog… en dan krijg ik dit (..). Ik heb toch ook geen kritiek op hùn hobbies!

Drillraps. Doordat ze een grote achterban hebben van, vaak wel heel jonge, fans die hen volgen -zowel op straat als op social media- blijft hun oproep tot actie en geweld niet beperkt tot die videoclips.

Met zes kinderen bleef de keuze beperkt: een raketje, perenijsje of sinasplit. Het maakte ons niet uit want wij kregen ijs! Stuk voor stuk parels. In mijn hoofd.

Een bundeltje kleren is mijn bed. Maar ‘k heb van mijn buren ook niets te verduren en jullie vaak wel in je flat. Voor mij ook geen huur of belasting.

Alsof er niets aan de hand is. Alsof er niets is gebeurd. We gaan varen. Alsof ons leven er van af hangt. En genieten.

Onze jongste stapt er parmantig in rond; onze Koning voor een Dag. Buiten hangen vlaggetjes. De buren hebben een kleinschalige huizenroute bedacht voor de kinderen.

Het is alsof ik mezelf herontdek. Dat voelt prettig en vertrouwd. Ik ben geen mens van grote plannen. Ik leef graag met de dag. Alles wat was, is niet meer en het klinkt vreemd maar ik heb er weinig moeite mee. De dagen vliegen voorbij

Waar een ander hierom lacht zag ik een lang spoor van lijken en mijn maag keerde zich om.