Christel van Berkel

Ik bekeek twee documentaires over Hoogbegaafdheid. De ene heette ‘Door de bomen’. De andere ‘Geef me ’s ongelijk’. In beide documentaires zien we adolescente jongens die worstelen binnen het onderwijssysteem. Ze lopen vast.

Bang voor de reactie. Bang voor de confrontatie. En het werd steeds moeilijker. Steeds zwaarder. Als een steen in mijn maag. En jij, lieve dief?

Snel van donker naar onpeilbaar zwart. Lichte angst maakt zich van mij meester. Mijn hart begint sneller te kloppen. Mijn maag keert zich om en ik voel me misselijk.

Als ik hedendaagse televisie kijk, word ik soms hoorndol. Wat een gekkenhuis. Ik versta de helft niet. Er wordt veel te vlug gesproken. Ik volg meer dan de helft niet.

De sfeer tijdens de viering is geladen. We kijken elkaar aan. Stilte voor de storm. Totdat Peter begint te zingen. Hij doet me denken aan mijn vader. Hij licht alles op

Het nodigt uit. Het zet de toon. Het licht is aanwezig zonder woorden. Er is eigenlijk niet veel meer nodig dan dit. Dan dit besef. In de kou. In mijn haast. In de drukte en stress van alledag. En dat kun je zelf doen.

Maar… Keesje is natuurlijk niet gevaccineerd. Dus voordat hij in die attractie gaat kijken moet hij nog wel even ‘Testen voor Toegang’. Dan stoppen we er zo’n zelftest bij.

Mijn gedachten gaan ook naar hem. Haar zoon. Kort geleden sprak ik hem nog. Ik vroeg hem hoe het met zijn moeder ging. Ze lag nog steeds in het ziekenhuis.