Ron v/d Berg

Tot aan Slovenië zakt het bij lange vlagen in tot een tempo onder dat van mijn Westland Marathon.

Op 11 juli 2010 verloor Nederland voor de derde keer een WK-voetbalfinale en belandden wij per abuis op een camping in de Cévennes. Een stressvolle dag.

De Nederlander werd namelijk steeds trotser nadat eerst de Spanjaarden waren uitgeperst en vervolgens de kangoeroes werden getemd en de chilibonen en tortilla’s met smaak opgepeuzeld, waarna hij uiteindelijk in keeper Krul een nieuwe held voor noodgevallen ontdekte.

Verbijsterend vond ik in dat verband de vertoonde geestelijke lacunes van het roodharige meisje, dat vroeger enorm gepest was en nu het lef had om die irritante klasgenoten weer onder ogen te komen. Ze bleek geen enkele jongen meer te kennen. Alsof er delen van haar harde schijf waren gewist.

Hoofdreden om te stoppen met vlees eten was de weerzin die ik steeds sterker ging voelen bij beelden uit de bio-industrie, gecombineerd met de vraag waarom ik überhaupt vlees moest eten als een mens ook makkelijk zonder kon?

Zo is het bestuurde vervoermiddel sterk discriminatiebevorderend, zeker wanneer het aantal wielen niet overeenkomt. Ik doe daar zelf ongewild aan mee door als automobilist makkelijk in de traditionele rol van afkeer tegen racefietsers te vervallen, zelfs in de wetenschap dat het daarbij, ware het mogelijk geweest, tot een onheuse woordenwisseling zou kunnen komen tussen Ron de automobilist en Ron de racefietser.

Soortgelijke uitvlucht aan de hegkant vond een jongedame, die eerst minutenlang het getoeter achter haar had getrotseerd en het totaal onberoerd leek te laten dat haar beoogde tijdwinst van enkele seconden nu een veelvoud aan verlies opleverde.

Beste lezers, Komende tijd zal er elke zaterdag een column …