In de mail van de juf lees ik dat de komende weken de hulpdiensten het thema van de kleutergroepen zijn.

Dit is feest want iedere kleuter wordt blij van politieauto’s, brandweerhelmen en mensen redden. Het loopt nooit slecht af. Wel is er meestal een stevige discussie aan het begin van het spel. Wie moet patiënt spelen en wie mag als reddende engel met een stethoscoop rondlopen.
Klinkt simpel, en in dit geval is simpel fijn. Fijner dan de soms zo weerbarstige werkelijkheid waarin onze dienstverleners zich met heel hun hart inzetten om mensen te helpen, maar de zorg die zij bieden niet altijd het antwoord is op de schreeuw om hulp die steeds vaker klinkt.

Verward
De hulp voor verwarde personen. Het woord ‘verward’ roept bij mij niet direct een enorme urgentie op. Onterecht. Het woord ‘verward’ is mild. De problematiek niet. Die is ingewikkeld, pijnlijk en ontwrichtend. Voor de verwarde persoon zelf, voor de naasten en voor de samenleving.
Onze geestelijke gezondheidszorg is de afgelopen jaren veranderd. We hebben de gaten die zijn gevallen opgevangen met noodhulp maar nog onvoldoende met passende ondersteuning. De politie komt, de ambulance rukt uit. Enkel respect voor de hulp die zij bieden. Deze is van grote waarde maar is niet de oplossing. Eerste noodhulp biedt niet de begeleiding, de opvang of de hulp aan huis waar behoefte aan is.

De cijfers en de pijn
De cijfers liegen er niet om. Afgelopen week maakte de politie bekend dat vorig jaar 75.000 meldingen waren binnengekomen over verwarde mensen. De aantallen zijn verontrustend, maar het zijn de verhalen achter de cijfers die de urgentie pas echt voelbaar maken.
Want hoe is het om jouw moeder, vader of kind te zien afglijden naar donkere plekken die je niemand toewenst? Naar de plekken waar angst de overhand neemt over de liefde die ze kunnen geven? Als noodzaak voor hulp zo helder is, maar door degene die het nodig heeft, wordt geweigerd.

Deze weken dringt het nog meer tot mij door dat deze zorg moet verbeteren. Niet door de cijfers maar door het overlijden van een bijzondere man. Op zijn begrafenis hoor ik zijn dochter en zoon met liefde in openheid vertellen dat het moeilijk was. Dat het pijn heeft gedaan. Over hoe zij hem hulp aanboden en over hoe hij die hulp niet kon aanvaarden. Over onmacht en over hoe niemand het donker in licht kon veranderen. Over de vrolijke momenten en over hoe hij hun vader was.
Over hoe hij de laatste weken ineens wel om zorg vroeg, hulp accepteerde. Over hoe dankbaar ze zijn dat ze dit als kinderen hebben kunnen bieden. Over hoe onmogelijk het voelde en moeilijk het was om de zo gewenste, goede zorg te organiseren.

De frustratie en het gevoel van machteloosheid zijn groot als je tegenover hulpverleners staat die wel willen maar de snelheid, de voorzieningen en regels onvoldoende aansluiten op de zorgvraag van een verward mens.

Daar zijn waar nodig is
Zorg organiseren hoort niet moeilijk te zijn als het leven al zo complex is. Als het water niet meer aan de lippen staat, maar als iemand geestelijk verdrinkt. Hier ligt een grote opdracht voor alle gemeenten, ook voor Maassluis.
In 2018 worden gemeenten verantwoordelijk voor alle hulp en ondersteuning voor verwarde personen. Om dit goed te doen, is veel nodig. Speciale ambulances voor verwarde personen om de reguliere ambulances en politie te ontzien. Gespecialiseerde teams die 24 uur per dag bereikbaar zijn en thuis passende ondersteuning bieden. Voldoende opvanglocaties. En laten we als gemeente luisteren naar degene die ervaring hebben. Zij weten als geen ander waar we in de geestelijke gezondheidszorg nog tekortschieten en waar wij het beter moeten en kunnen gaan doen. Laten we met elkaar zorgen dat we daar zijn waar nodig is en niet pas wanneer het escaleert.

Ik zie zijn dochter staan, naast de kist waarin hij ligt opgebaard. Ze vertelt dat ze het zo erg vindt: ‘Want zeg nu zelf”: zo een leven als dit zou je als kind nooit verkiezen’. Ze heeft verdriet en ze heeft gelijk. Kijk maar op de kleuterschool waar het allemaal nog kinderspel is maar waar geen kleuter de patiënt wil spelen en iedereen de held wilt zijn.

Corine Bronsveld

Corine Bronsveld

Corine Bronsveld-Snoep | Wethouder | Donderdagcolumnist 1x4 weken 8/2016 tm 3/2018 | voormalig Fractievoorzitter CDA in de gemeenteraad

5 Reacties

  1. Aad Rieken
    3 maart 2017 at 06:23

    ”DRANK ZONDER DRUGS!”

    Mijn vader had het vroeger veel te drug om zich verward te voelen,hij maakte zich drugger om anderen te amuseren,hij was ook nog lid van de Maassluise muziekvereniging KOLPING,was spelend lid van de voetbalvereniging MAAS,en initiatiefnemer van het jaarlijkse buurtfeest van de BOOGERTSTRAAT!

    MAN MAN MAN WAT EEN MAN WAS DAT!

  2. Dick.Pasterkamp
    2 maart 2017 at 17:17

    Beste Corine
    Wat wel zo jammer is ,dat je zelf zo niet dagelijks maar zeker wekelijks tussen verwarde mensen bivakkeert, probeer in ieder geval niet met die verwardheid mee te gaan,want de mensen de beslissen, dat het in Blik een andere functie moet krijgen zijn verward. Thomasen geeft dat ook al aan.

  3. Martijn van Leerdam
    2 maart 2017 at 13:40

    Een goed thema goed uitgewerkt. Je stapt niet in de valkuil van snel oordelen en denken dat je het allemaal beter weet. Maar de toon is wel positief.
    Zou je zo ver gaan om te stellen dat de bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg contraproductief zijn geweest, Corine? Daar werd vooraf namelijk uitvoerig voor gewaarschuwd door de sector zelf. Misschien heb ik het mis, maar ik heb de indruk dat het aantal incidenten met verwarde personen hard gestegen is, de afgelopen (pakweg) 10 jaar, in het hele land.
    Zijn de gemeentes werkelijk toegerust om in dat gat te springen? Geestelijke gezondheidszorg vraagt vaak om specifieke expertise. De ene verwarde persoon is de andere niet. Ik heb veel vertrouwen in de mensen van Stoed, als het gaat om ons eigen Maassluis. Toch hebben sommige mensen hulp nodig die we hier in de stad niet kunnen bieden.
    Overigens beschouw ik de meeste ‘verwarde personen’ die ik ken als smaakmakers van de stad, en ben ik zelf ook nogal eens verward. Mensen die zich nooit ergens door laten verwarren, vertrouw ik niet zo snel.

  4. bea scheurwater
    2 maart 2017 at 11:25

    Zoals Franciscus van Assisi zei Begin met te doen wat NODIG is, dan wat MOGELIJK is om dan plotseling te ontdekken dat je het ONMOGELIJKE doet.

  5. Aad Rieken
    2 maart 2017 at 10:00

    ”Ode Aan Mijn En Onze Vader!”
    (In Het Geheel Niet Verward!)

    Het was gisteravond na afloop van Aswoensdag,waarin ik een gedicht had voorgedragen en men mij voor de zoveelste keer de vraag stelde van wie ik dat dichten had,mijn beste vriendin en haar vader hadden mij al vaker gezegd het is de gave van God en ik denk ook dat dit het juiste antwoord is.
    Ik fiets vaak door de Westgaag en bij een van de boerderijen staat op de poortmuurtjes de tekst ”Het Is Niet De Kunst Maar Wel Gods Gunst!”
    waar ik het ook 100% mee eens ben,Maar DICHT-ER-BIJ ik had een vader (zaliger),
    die op 75 jarige leeftijd mijn werklijst en die was tijdens de schoonmaak maanden
    Maart,April en Mei enorm,zijn witte overall aantrok en mij nog hielp met plafonnetjes witten insmeren van de banen behang zodat ik ’s middags het werk in mijn eentje kon afmaken.wij trokken als de witte brigade op de fiets door Maassluis.
    Ook was mijn vader bestuurslid van de KVP wat tegenwoordig het CDA is verder was hij lange tijd secretaris van de voetbalvereniging VDL,ook was hij bestuurslid van de Maassluise gemeenschap,die in de vijftiger jaren de Maassluise vakantieweek in de Put verzorgde en Last But Not Least voorzitter en vaak hoofdrolspeler van de toneelvereniging ”EENSGEZINDHEID!”wat mijn moeder vaak tot razernij bracht want bijna heel het meubelement werd met de handkar van Pieterse naar het Luxor aan de van der Horststraat gebracht en dat allemaal zonder drugs wat mede de oorzaak is van de te vele verwarde personen,er werd door mijn vader elke dag een borreltje gedronken uit ’n glaasje (met kleine teugjes tegelijk)onder toezicht van mijn moeder
    maar stiekum nam hij zonder toezicht en voor het gemak wel eens te grote slok uit de fles wat hij soms moest bekopen met een niet te ”ver-WOND-erlijke-val!”