Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Dat chronisch ziek zijn veel van je eist weten de meeste mensen wel. Er is een vriendelijk knikje, een ach en een oei en daarna gaan we weer over tot de orde van de dag. Als je om wat voor reden niet mee kunt gaan met die orde van de dag, ben je eigenlijk al snel afgeschreven en gaat men in het vervolg met een boog om je heen.
Als je mensen er vriendelijk aan herinnert dat je chronisch ziek bent en niet altijd in staat bent om in hetzelfde tempo mee te draaien of altijd aanwezig te zijn op momenten dat dat eigenlijk van je verwacht wordt, dan neemt die acceptatie al snel af. Je hoort er al heel snel steeds minder bij en er is een nieuw “gevecht” al snel gecreëerd. Het gevecht om mee te mogen blijven doen, het gevecht om mee te mogen blijven tellen in de maatschappij, het gevecht van accepteren dat je medemens soms even meerijdt in een versnelling lager of even stil staat om daarna weer mee te kunnen doen.
Ach zult u zeggen dat valt toch wel mee? Ik hou altijd wel rekening met mijn medemens. Maar doet u dat echt? Kijk eens kritisch naar uzelf en uw eigen handelen en vraagt u zich nog eens af “Hoe flexibel ben ik met mijn zieke medemens?”
Ik krijg soms vanuit de meest onverwachte kanten opmerkingen, kritiek of onbegrip waarom ik even niet kan, er even niet ben of soms gewoon even niet wil. Niet wil omdat ik chagrijnig ben geworden door de pijn of door de vermoeidheid. Niet kan omdat er een ziekenhuisopname is of gewoon echt niet kan om de doodeenvoudige reden dat mijn bewegingsapparaat het niet toelaat.
Op mijn werk mag ik gebruik maken van de invalide parkeerplaats voor het pand, een voorziening waar ik erg blij mee ben. Parkeerplaatsen zijn dun bezaaid in de directe omgeving van ons pand. Dat betekent in de praktijk dat parkeren vaak ver van het pand de enige optie is. Het bespaart mij veel schaarse energie als ik niet eerst nog een kwartier naar het pand hoef te lopen. Toch raakt de beveiliging soms in de war, je ziet tenslotte niet dat er iets met mij aan de hand is. Er volgen hele discussies of ik wel of niet mag parkeren op deze parkeerplaatsen. Terwijl ik toch gewoon toestemming heb.
Of als je bij een lift staat te wachten en je noodgedwongen met de lift mee moet, omdat je knieën ontstoken zijn en iemand je weet te vertellen dat het nemen van de trappen gezonder is…..
De laatste tijd heb ik veel last van mijn schouder, waarschijnlijk is het gewricht door de reuma aangetast en de functionaliteit is drastisch verminderd. Ik kan geen dingen pakken uit hoge keukenkastjes en ik kan er niet op slapen. Helaas kan ik pas in januari terecht bij een orthopeed en dit al vanaf september. Niks aan te doen, de spreekuren zitten vol en zelfs januari is niet zeker. Ja zo gaat dat in de huidige gezondheidszorg, Dit zorgt er natuurlijk ook weer voor dat alles niet zo makkelijk gaat. Pak in de supermarkt maar eens iets uit het rek wat boven uw hoofd staat. Ik sta ieder geval regelmatig te tobben wat me dan weer allerlei bijzondere blikken oplevert.
Tegenwoordig reageer ik er maar gelaten op, de ander voelt mijn pijn niet, begrijpt mijn frustratie niet en weet niet hoe moe ik dagelijks ben. Toch ben ik dat onbegrip van mensen soms zat, het eeuwig moeten verklaren waarom ik er een keer niet ben of waarom ik niet mee kan doen. Misschien zouden we wat meer van de beste intenties kunnen uitgaan, de ander doet zijn best en als het een keer niet lukt dan zal diegene daar een goede reden voor hebben.
Dat zou voor iedereen schelen. Ik hoef me niet meer telkens te verantwoorden en ik geloof zeker dat het de ander ook ergernis scheelt als je niet meer hoeft te twijfelen aan andermans motivatie. Ik heb besloten dat ik ga proberen er anders “in te gaan staan”. Ik bedacht me namelijk opeens dat ik niemand een antwoord verschuldigd ben behalve mezelf. U mag er het uwe van denken maar ik bewaak mijn grenzen gewoon nog iets beter. Als ik een keer niet kan of ik ben wat langzamer dan gewoonlijk geloof me: dan heb ik daar echt mijn redenen voor.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 320 lezers
5 Reacties
Aad je weet er niets van.
Dick ik geef jou een goede raad,
….lees alle reactie’s van Aad…..
…die lijden keer op keer!
‘Ziek zijn er vele……………….,
beter worden nog veel meer.’
… niet als het chronisch is …