Trudie Pasterkamp

Een poos geleden schreef ik over een zaak op mijn werk. Over een terminaal zieke vrouw en haar verstandelijk beperkte zoon. Afgelopen maandag belde bij, zijn moeder was overleden en dat greep me aan.

Toch ben ik dat onbegrip van mensen soms zat, het eeuwig moeten verklaren waarom ik er een keer niet ben of waarom ik niet mee kan doen.

Voedselprijzen door het dak, brandstofschaarste. Mensen hebben veel last van de koude.

Ook dit jaar zullen we weer het een en ander organiseren rond de feestdagen en we hopen natuurlijk dat we iedereen daar weer mee kunnen verblijden.

We willen uiteraard profiteren van de leugens maar daarnaast willen we ook het beeld van onszelf in stand houden dat we fantastische mensen zijn. Hier stuit je gelijk op een moreel dilemma.

Als je elkaar niet kunt vinden in die gezamenlijke doelen, in die gezamenlijke opdracht dan verzand je in vier jaar geharrewar waarbij er geen enkele stap genomen zal worden en zeggen de burgers terecht dat je aan die politiek niets hebt: daar “lullen” ze alleen maar en houden ze het pluche warm.

Toch zijn er kinderen die niet op vakantie zijn geweest. Kinderen waar de ouders niet van wegkunnen omdat ze ziek zijn of simpelweg omdat ze er de financiën niet voor hebben. Helemaal in deze moeilijke tijd, waar veel mensen ieder dubbeltje moeten omdraaien.

Met kwetsende, domme reacties kan ik niks. Ik schreef geen column om u een vrijbrief te geven uw sacherijnige bui op mij bot te vieren!