Column(35): Hoezo protocol?

colum nr: 35

Ik heb een hekel aan protocollen. Toen ik in het verpleeghuis werkte verschenen de eerste mappen. Dat groeide uit tot een hele rij. Wij hebben er nooit in gekeken. We hadden er ook niks aan. Wij waren begonnen met de opname van comapatiënten. Aan de hand van een neuropsycholoog moesten wij alles zelf uit vinden. Hij had een schema gemaakt, waardoor wij comapatiënten uit coma zouden kunnen goochelen.

De meeste comapatiënten hadden een maagsonde die direct van buitenaf door de buikwand de maag in ging. Wanneer zo’n sonde verwisseld moest worden, moesten we dat met z’n tweeën doen. Als de verschillende wanden van de huid en de maag over elkaar zouden schuiven, was je dat gat kwijt. Dan had je een groot probleem. Dat moest altijd van te voren afgesproken worden, want die sondes hadden we niet in voorraad. Ze waren erg duur en ook erg verschillend.

Op een dag gaat een verzorgende iemand uit bed halen en ziet dat die sonde naast die vrouw in bed ligt. Demonstratief houdt ze dat ding om hoog en zegt:- Kijk nou eens wat ik hier heb! Ik begin te rennen naar de berging, ruk een urinekatheter uit een doos. Al rennende op de terugweg haal ik hem uit de verpakking. Bij de patiënt aangekomen plop ik in één keer die katheter in dat gat!

– Oh shit! Hoe gaan we dat nu uit leggen. We moesten natuurlijk het ziekenhuis opbellen, want dat kon zo niet blijven. Een half uur later belt de specialist op: – Welke gek heeft dat verzonnen?

– Eh… ik!

– Geniaal!

Neem van mij aan, dat er nergens in een protocol staat, dat je een maagsonde kunt vervangen door een urinekatheter. We werden in dat verpleeghuis begeleid door een arts die zei: – Als je met mensen omgaat is 1+1 niet altijd 2. Het kan ook wel een 3 zijn, of min 2. Als iets niet lukt zoals het zou moeten, bedenk dan een ander plan!

Zo heb ik ook een aantal jaren in de Wereldwinkel in Rotterdam gewerkt. Op een vrijdagavond moest ik de dagploeg aflossen. Alom paniek. Het pinapparaat deed het niet meer nadat ze er een nieuwe papierrol ingezet hadden. Er kon niet meer met pin betaald worden.

Er zou een monteur gebeld moeten worden. Ik dacht: – Als ze nu allemaal naar huis zijn, ga ik eens na zitten denken.

Ik heb alle draadjes gecontroleerd, gekeken of alle stekkertjes wel in het goede contact zaten. Gekeken of de nieuwe papierrol er wel goed in zat. Ik kon niks verkeerds vinden. Toen dacht ik: – Wat kan ik verzinnen dat onlogisch is, maar misschien wel de oplossing. Het is fout gegaan bij het plaatsen van een nieuwe papierrol. Laat ik eens een andere rol erin doen. Zo gezegd zo gedaan.

Bam! Alles werkte weer! Waarom? Geen idee!

Ik ben geen type dat naast de schoenen gaat lopen en zegt: – Kijk mij nou eens bijdehand zijn. In tegendeel. Ik heb eerder last van een kromme volt in mijn kop, waardoor ik zulke dingen doe.

Die creativiteit en flexibiliteit wordt omver gehaald door protocollen. Mensen worden niet meer aangespoord om zelf na te denken. Of om verantwoordelijkheid te nemen als een situatie niet verloopt zoals het gewoonlijk verloopt. Dan hoor ik ineens iemand op tv zeggen: – Ons ziekenhuis treft geen blaam. Wij hebben gehandeld volgens protocol.

Ik zou nog liever in een donker hoekje heel hard gaan zitten huilen dat dat ik die woorden zou uitspreken.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗