Column(96): Einde

column nr: 96

Ik weet niet hoe het voor u is maar ik weet wel dat ik tijdens deze corona tijd veel dromen en plannen heb gemaakt. Dromen over hoe het zal zijn als de corona achter de rug is en we allemaal weer “normaal” mogen en kunnen doen.

Dromen over dat we elkaar weer een hand mogen geven bij een kennismaking, elkaar weer met drie kussen mogen begroeten als we op visite komen of een verjaardag vieren. Elkaar een knuffel mogen geven als het zo uitkomt, op trouwerijen en begrafenissen met de hele familie, vrienden en kennissen, het leven mogen vieren of mogen rouwen om het verlies. Geen mondkapjes meer, geen gel meer om je handen elk uur te ontsmetten, elkaar niet meer de vraag hoeven stellen: “Bent u gezond? Heeft u klachten? Bent u recentelijk getest?”.

Ik droom van de eerste keer dat ik weer in een restaurant mag eten, waar zal ik de eerste keer naar toe gaan en wat zal ik bestellen? Zal ik met mijn eerste uitje naar de dierentuin gaan of toch naar de Efteling? Over vakanties nog maar niet te spreken. Vlak voor de uitbraak van Covid 19 was ik op vakantie geweest. Voor het eerst in januari, het was een weekje maar ik heb er erg van genoten.

Ik maak plannen voor mijn volgende vakantie. Ik wil ontzettend graag naar Sint Petersburg. Het lijkt mij prachtig daar. Ik kijk de foto`s op het internet en lees de reisverhalen van anderen die er ooit geweest zijn. Het geeft me al veel voorpret ieder geval. Ik lees dat veel mensen het kwalijk vinden, spreken er schande van dat mensen op vakantie willen terwijl anderen ernstig ziek zijn of zelfs op de IC liggen met ademhalingsklachten. Ik zal de laatste zijn die deze situatie onderschat of beweerd dat corona niet bestaat maar ik denk ook dat het leven op een gegeven moment verder gaat . Dat we moeten leren leven met deze nieuwe ziekte zoals we die nu kennen. Een onzekerheid in ons leven wat wij vol proberen te bouwen met zekerheden. Ik weiger nog steeds om te leven vanuit angst. Het leven gaat door, we kunnen het niet “on hold” blijven zetten zoals we tot nu toe hebben gedaan. Dus ik droom verder, over uit eten gaan, over een vakantie en over een simpele knuffel met iemand van wie ik hou of die ik wil troosten.

Er zijn tenslotte ook nog steeds mensen die “gewone” tegenslagen in het leven tegenkomen,

Een relatie die eindigt, gezondheid die achteruitgaat, mensen die hun baan of woning verliezen.

Gisteren kreeg ik een berichtje van een mij zeer dierbare collega. Hij is eigenlijk geen collega want hij werkt bij de politie maar ik werk al jaren met hem samen en ik zie hem echt als een directe collega van mij. Hij is ziek, hij heeft te horen gekregen dat hij kanker heeft en heel ernstig. Hij kan niet meer beter worden. Het was alsof in één klap de grond onder mij wegzakte. De artsen kunnen niets meer voor hem doen. Een geliefde wijkagent, met het hart op de juiste plek, altijd klaar staan voor de wijkbewoners en daar waar het kon probeerde hij het verschil te maken en nu is hij ziek, heel erg ziek. Dit gun je uiteraard niemand maar zeker hem niet.

Allerlei emoties gaan door me heen, verdriet, boosheid, medeleven, ik denk aan hem, zijn vrouw en twee zonen. Dan doet dat directe contact er zo toe, dat praatje, die knuffel. Ik zal er ieder geval voor hem proberen te zijn, een luisterend oor, een bezoekje of samen herinneringen ophalen aan alle gekke situaties die we samen zijn tegengekomen.

Lieve mensen vergeet dat niet, die blijken van medeleven, dat steuntje in de rug, even een moment om iemands verhaal aan te horen of een helpende hand om het leven van iemand even op te fleuren. Het is zo belangrijk! Maak het verschil voor die ander en daarmee voor jezelf.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]