MAASSLUIS | De jaarlijkse schrijfwedstrijd van bibliotheek De Plataan leverde een aantal mooie inzendingen op. Het thema deze keer: “Vrijheid: geluk is voor iedereen …?” De derde plaats was dit jaar voor een trouwe deelneemster: Ank Schonenberg. Deze Maassluise heeft een vrolijke, positieve schrijfstijl die door de jury meteen herkend werd … en beloond.
“Vrijheid: geluk is voor iedereen …?”
Hallo, even voorstellen: ik ben Zebedeus zeemeeuw. Maar noem me maar Zeb, dat doet iedereen. Ik leef in de duinen bij Hoek van Holland. Een prachtig gebied. Je hebt er alles: de zee, zon en wind, het strand en de mensen, soms lastig maar meestal voorzien van lekkere dingen. Ik ben er gelukkig, heb er alle vrijheid en bovendien een goede maat: Kobus. Ko overnacht net als ik in de duinen. We hebben niet te ver van elkaar een prettig plekje uitgezocht. Je zit er droog, uit de wind en met een prachtig uitzicht over zee.
Misschien lijkt het u een saai leven maar dat is het niet. Ieder seizoen is weer anders. In de winter is het rustig en is het strand meestal van ons alleen. Niets is er mooier dan een glijvlucht in de storm. Bij rustig weer hebben Ko en ik -scharrelend langs het water- vaak diepgaande gesprekken over alle zaken, die ons het afgelopen jaar zijn opgevallen. En de zomer is precies tegenovergesteld. Dan komen de bezoekers al vroeg naar het strand. Bepakt en bezakt zoeken ze het beste plekje uit en installeren zich daar. Ik vlieg er overheen en zie hun gepruts. Wat hebben ze het druk. Een kleedje op het zand, een schermpje er omheen, een dekje er overheen. Oh, en dan zijn ze nog lang niet klaar. De koeltas wordt strategisch neergezet en daarna komen ze zelf aan de beurt: kleertje uit, kleertje aan, invetten, uitwrijven, in de zon, uit de zon. Ko en ik zien het allemaal aan en hebben veel plezier. Wat zijn we blij met ons uiterlijk. Natuurlijk weten we dat er mooiere vogels zijn maar we zijn tevreden met onszelf. We hebben allebei een dicht pak veren en sterke vleugels, waarmee we eindeloos kunnen vliegen. En onze poten zijn mooi rood, de dames vinden nog steeds dat we er patent uitzien. Wat wil je nog meer? We hebben niets van niemand nodig. Nou ja, het is natuurlijk wel fijn dat er nogal wat afval van bezoekers achterblijft. Ko en ik hebben allebei onze voorkeur. Ik duik graag in half leeggegeten zakjes patat terwijl Ko meer van de koekverpakkingen is. Mooi toch! Zo hebben we nooit ruzie. En overgebleven stukken fruit delen we, dat gaat altijd goed.
Maar denk nu niet, dat ons leven helemaal zorgenvrij is. We voelen ons wel verantwoordelijk voor wat er gebeurt op ons deel van het strand en in zee. Er zijn tegenwoordig zo veel vormen om de zee op te gaan. Vroeger had je bootjes groot en klein, nu zie je naast de bootjes ook waterplanken, groot en klein en worden mensen zelfs vanuit de lucht voortgetrokken. Ongelooflijk hard kunnen ze gaan. Onbegrijpelijk dat mensen dat allemaal verzinnen en kunnen maken. We houden soms ons hart vast en zijn blij met onze vleugels. Die hebben we altijd bij ons en daar kunnen we altijd op rekenen. Ideaal!
Als het heel druk is, letten we beter op. Mensen kunnen dan regelmatig hun plekje niet meer vinden. Als meeuw kun je de boel van bovenaf beter bekijken. Dan heb je al snel in de gaten of iemand verdwaald is. Ko en ik hebben daar zo onze tactiek voor om mensen weer op het goede spoor te krijgen. Ik herinner me die keer, dat er een klein meisje vandoor was gegaan. Moeder was ingespannen bezig op haar mobieltje en het kleine ding zag een eindje verderop een mooie bal liggen. Zij erheen maar toen ze hem wilde pakken, ging een jongen er met de bal vandoor. Toen ze om zich heen keek, kon ze haar moeder niet vinden en had ook geen idee welke kant ze op moest. Ze maakte het steeds erger, raakte steeds verder uit de richting. Dat is het moment dat ik in actie kom. Schreeuwend en met m’n vleugels klapperend zorg ik ervoor dat mensen het kind zien, dat inmiddels huilend de weg terug probeert te vinden. Ik ben pas tevreden als iemand de hand van het kind pakt en belooft samen naar haar moeder te gaan zoeken. Meestal komt de politie er dan nog aan te pas maar ik weet zeker: het komt goed. Dat geeft een goed gevoel: allemaal gelukkige mensen. Een blij kind, een gelukkige moeder, een tevreden politie-agent en Zeb, die rustig doorgaat z’n rondjes te vliegen, wachtend tot hij misschien weer moet ingrijpen.
Maar heel vreemd: zelfs op het strand heb je mensen, die niet gelukkig zijn. Hun plaatje kan nog zo volmaakt zijn, veel lol beleven ze er blijkbaar niet aan. Ik ben weleens naast zo’n figuur gaan staan om hem goed te bekijken. Om te zien wat er nu precies aan scheelde maar ik werd onmiddellijk boos weggejaagd. “Kssst, rot beest, vlieg op!” Nou dat hoef je maar één keer tegen me zeggen. Ik had het er later nog met Ko over. Hoe kan iemand, die alles heeft zo ongelukkig zijn. Ko leerde me toen een les. Geluk is niet iets van buiten jezelf. Geluk zit in jezelf, iedereen heeft van tijd tot geluk maar je moet het wel willen zien, En dat is de kunst.
Wat ben ik blij met een maat als Ko. Maar het loopt intussen al tegen de avond. Het wordt tijd voor ons loopje langs het water. Heb vandaag te veel patat met mayo gegeten. Het ligt wat zwaar op m’n maag. Een ideale avond om gezellig kletsend een eind langs het water te trippelen en een zilt zeesterretje te verorberen, dat is vrijheid, dat is geluk. Dat gun ik iedereen.
Ank Schonenberg
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Wat goed weer, Ank! Van harte gefeliciteerd met jouw terechte prijs.