Stadsgedicht: Niet te doen

Niet te doen

Schichtig schiet ik steeds vooruit
verdruk de drukte ergens
Als een straaljager door muren heen
een vliegveld vind ik nergens

Daar waar m’n hoofd het drukste is
niet denkend aan het toen
Daar blijf ik voor de zekerheid
waar het minder pijn kan doen

Maar o wee als ik dan even zit en
stuiterend stil moet staan
Dan doe ik echt niets liever
dan snel weer door te gaan

Maar ruik ik dan de lente wel?
Het lijkt zo loos van smaak
En hoor ik de dag ook lachen?
Ik lijk zo ongeraakt

Voel ik nog wat spelen is?
Mijn baby op het kleed
Of vlieg ik honderd rondjes?
Opdat ik het niet weet

Mijn druk van lijden lijkt gewoon
Ik functioneer nog best
Toch voelt het allemaal niet mee
Het is meer grauw wat rest

Het mag wel weer wat blauwer
Het gras mag helder groen
De zon mag vaker schijnen
Ook zónder iets te doen