MAASSLUIS | De schrijfwedstrijd in het kader van de Week van de Cultuur 2019 werd georganiseerd door de Bibliotheek MM en had als thema “Onverwachte ontmoeting”. Carlan Brouwer Hellebrand behaalde de derde prijs. De jury bestond uit Trudie Werner (Bibliotheek MM), Onno Huiberts (Boekhandel Keizerrijk) en Jelle Ravestein (Stadsdichter). Zij waren plezierig verrast over de kwaliteit van de inzendingen. Het was dan ook een lastige taak om een winnaar te kiezen. De verhalen waren heel verschillend. Het oordeel van de jury over de nummer drie:  

“Een verhaal dat de lezer meteen pakt met een voor velen herkenbare situatie. Dat het lezen van boeken er in voorkomt waardeert de jury en dat verdient dan ook een vermelding.”

Onderstaand haar verhaal dat wij graag integraal plaatsen.  Dit verhaal sluit de reeks van 3 prijswinnaars.

 

ONVERWACHTE ONTMOETINGEN

Onverwachte ontmoeting

Op het bankje pakte ze haar boek uit haar tas, het was te warm thuis op haar terras en binnen was het helemaal niet uit te houden. In het park onder de boom was het lekker, ze had haar thee in haar thermoskan met vrolijke bloemetjes meegenomen. Ze hield van mooie dingen. In het park hoorde je nog de vogels en de spelende kinderen, bij haar in de wijk werd het steeds stiller. Ze genoot van de geluiden en begon in haar boek maar ze had net als thuis last van concentratie problemen, teveel gedachten. Ze legde het boek naast zich neer en keek naar de kinderen. Zelf had ze ook twee kleinkinderen maar die had ze niet meer gezien na de scheiding van haar zoon. De kinderen bleven bij haar ex schoondochter die al snel verhuisde naar Frankrijk. Dat deed pijn, maar er was zoveel wat pijn deed. Er waren ook vrouwen die de zeventig gepasseerd waren en nooit iets naars hadden meegemaakt buiten het gebruikelijke, het sterven van oude ouders en wat ouderdomskwaaltjes. Ze was gestopt met te denken “waarom ik? “ ook omdat ze erachteraan altijd dacht waarschijnlijk omdat ik het verdien en misschien omdat ik het aankan. Het was de kunst om niet cynisch te worden. Haar zus zei eens “ Nora” ik begrijp niet dat je nooit depressief geworden bent, je lijkt wel van elastiek. Ze had daar om gelachen, elastiek was niet echt waar ze aan dacht bij zichzelf, ze begon al behoorlijk stram te worden.

Een bal rolde onder haar bankje en ze stond op om de jongen de bal te laten pakken en ging weer zitten en begon opnieuw in het boek. Het boek pakte haar uiteindelijk toch en ze was al twee hoofdstukken verder toen er een jongen naast haar kwam zitten, een ventje van een jaar of acht met blonde krullen. Mag ik hier even wachten op mijn moeder? Ze is een wc zoeken voor mijn zusje. Ja hoor, gezellig zei Nora, ik zit hier toch nog wel een tijdje want het boek is nog niet uit. Zit je hier in de buurt op school? Ja zei het ventje, hij wiebelde met zijn benen, maar ik vind het niet leuk op school, ik wil eigenlijk liever altijd vrij zijn en buiten spelen. Ik kan heel goed voetballen, en ik mag misschien bij Feijenoord gaan trainen.

Zo, zei Nora, dat is wat. Lastig lijkt me dat om op school steeds aan voetballen te denken terwijl je eigenlijk moet rekenen. Ja zei het ventje, en het moeilijkst is het als we moeten lezen dan kan ik gewoon niet anders dan steeds naar buiten kijken. Nu moet ik van de juf op de gang lezen, dan kan ik niet naar buiten kijken. En als je nou over voetbal leest, helpt dat niet ? Nee zei het ventje mismoedig, dan wil ik nog liever naar buiten. Hij zuchtte diep, o daar is mijn moeder, bedankt hoor en weg was hij.

Nora zag een jonge vrouw met een klein meisje aan de hand zwaaien naar het ventje, ze had een rieten tas bij zich, bovenop lag een voetbal.

Nora pakte haar thermoskan, deed de thee in de beker, haalde een koekje uit een klein bakje, een zuchtje wind bewoog de bladeren. Altijd naar buiten kunnen wanneer ik dat wil, is dat niet heerlijk dacht ze bij zichzelf….

Ze las nog twee hoofdstukken en toen het wat frisser werd ging ze op huis aan, het ventje was nog aan het voetballen en de moeder zat op een kleed het kleine meisje lag te slapen met een klein dekentje over haar heen.

Nora nam zich voor haar zoon te bellen, het was alweer een tijdje geleden hij was vaak in het buitenland. Door het ventje moest ze opeens erg denken aan haar eigen kleinkinderen. Zouden ze nog Nederlands kunnen? Haar Frans was redelijk genoeg om met ze te kunnen praten, ze zouden nu ongeveer rond de twintig zijn. Zouden ze nooit nieuwsgierig zijn naar hun oma? Maar beter kon ze het er niet over hebben met hem, het zou te veel oprakelen en weer op teleurstellingen uitlopen, zo wijs was ze ondertussen wel. Laat het gaan dacht ze bij zichzelf. Ze liep langs het schooltje en in een opwelling liep ze naar binnen. Scholen ruiken altijd hetzelfde dacht ze, ook al is er geen krijtje meer en alleen digitale borden. Ze klopte op de deur van de directrice, mag ik twee minuutjes van uw tijd vroeg ze?

Het bankje waar ze altijd zat was bezet maar even verderop stond er nog een, in de late herfstzon was het niet erg dat het niet in de schaduw stond. Ze ging tevreden zitten, het was vermoeiend dat wel, maar wat was het leuk om lees-oma te zijn. Het ventje bleek Sem te heten en ze had het voor elkaar gekregen om hem een boek uit te laten lezen zonder dat hij steeds naar buiten keek. Het was eigenlijk niet eens moeilijk geweest, ze had het eerste hoofdstuk van een tevoren met zorg uitgezocht boek voorgelezen. Toen de nieuwsgierigheid gewekt was en onder haar toezicht ging het steeds beter. Hij was inderdaad gespot door Feijenoord en omdat zijn schoolresultaten beter werden mocht hij naar de speciale trainingen.

Nora pakte haar boek en las, ze hoorde niets meer, pas toen het begon te regenen deed ze haar boek dicht.

 

Carla Brouwer 

 


Redactie Kunst&Cultuur

Redactie Kunst&Cultuur

Cultuurredactie | Publiceert cultuur gerelateerde onderwerpen, zoals literatuur, optredens, voorstellingen, exposities en culturele evenementen.