Column: Onbezorgde jaren

Onze drie dochters zijn nog steeds in het gelukkige bezit van twee opa’s en oma’s, zijn volkomen gezond, hebben een gezonde weerzin tegen schoolgaan, beoefenen met plezier minimaal 1 sport, overtreffen hun ouders in computerintuïtie en spelen regelmatig met vriendinnen.
Ogenschijnlijk geen reden tot klagen dus wat hen er desondanks niet van weerhoudt om uitgebreid naar dat middel te grijpen als het bedtijdstip (veel) te vroeg is, het avondmaal teveel gezonde ingrediënten bevat, de schoenen moeten worden opgeruimd, het huiswerk ligt te wachten of die gewenste ‘grote koek’ niet verorberd mag worden.
Tegenslag van grotere orde vond een half jaar geleden plaats toen onze Brits korthaar Quibus een paar dagen na zijn twaalfde verjaardag het hazenpad koos. Eerst was er het ongeloof, daarna het verdriet en het inzetten van sociale media, aanmelden van de vermissing bij amivedi en het asiel, het ophangen van folders met telefoonnummer aan lantaarnpalen, bij de dierenwinkel en in supermarkten. Een week lang stond de poort in onze achtertuin lonkend open en maakten we vele vruchteloze (donkere) wandelingen. Het gezin aan de Fenacoliuslaan was in mineur en ook de enige man des huizes moest een traantje wegpinken toen hij op Tweede Paasdag het gedicht van zijn elfjarige middelste dochter las:

Lieve Quibus,
–
Ik wil je mauw weer horen
Ik wil je spitsende oren weer zien
Ik wil je zien zowel van achteren als van voren
Het is al een tijd geleden dat ik je in je mandje heb gezien
Ik wil de kraan weer voor je aanzetten
Ik wil weer haren aan mijn kleren hebben zitten
En je maakte vaak dingen kapot, daar moesten wij dan weer op letten
Ik wil je weer op de raarste plekken zien pitten
Ik wil dat je weer met me speelt
En ik wil vroeg wakker zijn door jouw gemiauw omdat je eten wil
Die zoetige koekjes die ik toen met jou heb gedeeld
En ik wil zeggen dat ik van je houd. Heel veel.
Terwijl ik dit schrijf zijn mijn ogen kletsnat.
En ik denk aan de tijden toen je nog bij ons in huis was
Waar ben je nu?
In een andere wijk of nog erger in een andere stad
Quibus ik mis je, waar ben je?
Jij bent diegene aan wie ik mijn moeilijkheden en geheimen voor las.
–
Liefs (je baasje) Tamar

Groot was dus het geluk toen Quibus op een donderdagavond drie weken na zijn verdwijning sterk vermagerd en met een manke linkerachterpoot werd thuisgebracht door de dierenambulance. Een voorbijgangster had hem gevonden onder een houten vlonder voor café de Bierelier op 200 meter afstand van ons huis. Inmiddels is hij helemaal hersteld en moeten de kranen weer beschermd worden tegen zijn voorliefde voor stromend water.
Terugkerend naar de inleiding zie ik een duidelijke parallel tussen de kat en de onbezorgde jaren: je ervaart de waarde ervan pas echt als het je abrupt wordt afgenomen.