Column: Risico

 Ik wilde eigenlijk schrijven over de botsing tussen een bejaarde met een scootmobiel en mijn rechter achillespees maar de verleiding is te groot om een column over de politiek te schrijven in deze roerige tijden in ons stadje. Voor een aantal Maassluizers dan toch.

De formatie van het nieuwe stadsbestuur krijgt zo langzamerhand vorm en daar horen teleurstellingen bij. Vooral doordat er in de media veel gejeremieer te lezen en te horen valt over het proces. Dit proces verloopt blijkbaar niet transparant. De achterkamer is opgezocht en daarmee wordt het zicht ontnomen op de wijze waarop keuzes gemaakt worden. Een beetje vreemd is dat wel want de vorige gemeenteraad heeft via een rapport van de Rekenkamer commissie het college laten weten dat de raad keuzes wil op diverse beleidsterreinen. Het scenario-denken en de daarbij behorende transparante keuzes, staat hoog in het vaandel bij de plaatselijke politici! Maar nu even niet.

Is die kritiek terecht? Dat is de vraag. Was dit proces beter af als er een onafhankelijke informateur was benoemd om de eerste gesprekken in goede banen te leiden en te zien hoe de hazen lopen? Natuurlijk, maar Maassluis heeft daar niet voor gekozen. De fractievoorzitters hebben zelf bepaald dat de grootste partij het initiatief mocht nemen. In Maassluis hebben we dat altijd gedaan want dat ging meestal goed. Het zijn dus krokodillentranen.

De verkiezingsuitslag geeft wat mij betreft reden om het anders te doen. Het heeft niet zo mogen zijn en daardoor kon Arnold Keijzer zijn gang gaan. In de brief die hij na afloop van de informatie verstuurde, schreef hij dat hij een college van drie partijen met twaalf zetels een “te groot risico” vond. Ik vraag me dan af welk risico hij bedoeld. Zou hij bedoelen dat in het duale stelsel het wellicht lastig is om de partijen op één lijn te houden, zou hij bang zijn voor dissidenten? Daar heb ik de afgelopen periode niets van gemerkt. Soms hoorde je vanuit de coalitiepartijen wat kritische geluiden maar die verstomden op het moment dat er gestemd moest worden. De rijen werden gesloten. Dat is blijkbaar het politieke spel. Dualisme bestaat niet, het enige goede dat dualisme heeft gebracht is dat wethouders niet meer voor hun eigen plannetjes kunnen stemmen.

Een ander risico dat ik kan bedenken is de angst om buitengesloten te worden. Arnold vond dat de winnaar van de verkiezingen natuurlijk mee moest doen. Begrijpelijk maar Maassluis Belang boekte met ruim 20% winst een bijna even groot succes als het CDA. Dan zou bij een meer evenwichtige gemeenteraad de VVD of de VSP af moeten vallen. Hij durfde die keuze blijkbaar niet te maken want dat zou, wellicht via andere achterkamertjes, mogelijk geleid kunnen hebben naar een totaal andere coalitie zonder PvdA. Dàt risico is te groot. Afscheid nemen van de ChristenUnie was het meest eenvoudig, want zelfs Arnold had in de gaten dat een oppositie van slechts vijf zetels niet te verkopen was. De houding van het CDA in deze blijft wat onderbelicht, want er was toch sprake van een zekere verbondenheid met de Bijbelse partner.

De Maassluise gemeenteraad gaat de komende vier jaar een slap aftreksel vormen van wat politiek zou kunnen zijn. De oude politiek zit weer vier jaar op het pluche. De kiezer heeft altijd gelijk, hoor ik ze in Den Haag zeggen. De invulling van de uitslag lijkt op het tegendeel.

Het is zoals het is. De vraag is waar de oppositie zich mee bezig moet houden, het politieke spel staat vier jaar op een laag pitje. Ik vind dat, samen met het feit dat de beste wethouder die Maassluis had sneuvelt in dit proces, een tikje teleurstellend.