Column(10): Het leven duurt maar even

Patricia stapt over naar een lagere frequentie (van 1x per 2 weken naar 1 per 4 weken) omdat zij het heel druk heeft. Ko is bereid gevonden om haar plek in te nemen, zolang het hem, de lezer en de redactie bevalt. [redactie]

Ik heb een zwager (aan de koude kant) wiens lieftallige ega nog wel eens op pittig wijze een standpunt kan innemen wat hij dan vervolgens tracht te nuanceren door een andere visie te geven als hij het er niet mee eens is. Hij probeert dat omzichtig met de juiste bewoordingen te doen. Denk aan: “Ik herinner mij dat anders, ik zie dat anders, ik heb volgens mij iets anders gehoord, gezien, gelezen, mijn beleving is anders.”

Meestal mondt dat dan niet uit bekvechten. Maar hij maakt het ook wel anders mee, vertelde hij: zodra hij andere woorden gebruikt. Uit den boze zijn: “ik ben het daar niet mee eens, ik herinner mij toch echt dat er iets anders is gezegd.” Hij gaat helemaal de mist in als hij zegt dat hij ‘zeker’ weet dat hij haar X verteld heeft, terwijl zij ‘zeker’ weet dat hij dat niet deed. Zo’n item werkt dan als een rode lap op een stier bij haar. Nietes-welles beleving kan hier dan de eindstand zijn.

Ik zou haar gelijk geven, maar hij is veel principiëler. Hij wil – waar mogelijk – de objectieve waarheid achterhalen en gaat op onderzoek uit om ‘in de krant of op internet de feiten te vinden.’ Helaas voor hem zijn dan helemaal de rapen gaar. Zij denkt dan dat hij de betweter wil uithangen en zijn gelijk wil behalen. Terwijl hij alleen maar het feit-onder-discussie scherp wil hebben voor beiden. Zij schakelt -naar zijn zeggen- meteen door naar de verwijt-modus ‘ik heb recht op mijn eigen mening’ en heftiger. Zij kapt het gesprek af, is boos en luistert niet meer. Ik heb geregeld tegen hem gezegd, dat hij haar niet moet tegenspreken om de lieve vrede in huis te bewaren, zo lang het geen kwaad kan. Hij vindt dat lastig omdat hij graag een verheldering in het gesprek wil bereiken.

Laatst belde hij mij en vroeg of ik ook vond dat zijn vrouw aan het veranderen is. Daarover hebben wij in huize Wittevlo geen uitgesproken beeld. Ieder mens verandert enigszins bij het voortschrijden der jaren. Ik stelde hem daarom de retorische vraag of hij vindt dat hij zélf wel dezelfde mens is als tien, twintig jaar geleden. Hij zweeg even, zuchtte: “Zeg jij het maar. Ko. Ik kan dat niet voor mezelf bepalen.”

Het werd een lang en verhelderend telefoongesprek voor ons beiden. Ik zal u de details besparen. We kwamen tot de gezamenlijke conclusie dat leeftijd (die komt met gebreken), corona, astma en nog wat kwaaltjes ons ouder wordende mensen geen goed hebben gedaan. Onzekerheid, argwaan en depressiviteit liggen op de loer. Dat maakt ons geen makkelijker mens.

Ik ben (vind ik en hij was het ermee eens) altijd een makkelijk, meegaand mens. Ik sta ook nu nog vol in het leven, maar voor mijn zwager valt het niet mee te erkennen dat hij een beetje aftakelt. Bovendien zitten zij de hele dag ‘op elkaars lip’ zoals hij dat ervaart.

Ik hoop dat wij zwager en (schoon)zus nog lang mee mogen maken, maar zij lopen tegen de tachtig. Hun wereldje is klein geworden, hun gezondheid gaat onherroepelijk achteruit. De helderheid van geest vermindert. Laten we hopen dat zij weer in gesprek raken en blijven zoals dat vroeger prima ging. Het leven duurt nog maar even als je zo oud bent.

Ik moet er overigens niet aan denken dat zij eindigen als deze: Tini & Lau. Ik kan om deze video’s nog steeds hartelijk lachen … zolang het ver van mijn bed blijft.