Column(25): Het geluid van een volle zaal

column: 25

Als iemand mij zou vragen wat het mooiste geluid ter wereld is, zou ik zonder twijfel zeggen: ‘Het geluid van een theaterzaal vlák voor aanvang van een voorstelling’. Zodra de zaaldeuren openen vult de ruimte zich met geroezemoes van het publiek. Mensen zoeken hun plaatsen, passeren elkaar in krappe rijen en praten nog snel even bij. Wanneer je in zo’n zaal staat voel je, zowel als publiek en als artiest, de energie van het samen wachten tot het zaallicht dooft en de spotlights aangaan.

De afgelopen maanden heb ik dit door niets te evenaren gevoel ontzettend gemist. Zelfs al ben ik praktisch iedere dag in een theater, voelt het niet hetzelfde als er geen evenementen plaatsvinden. Het toneel, wat normaal gesproken toch een soort spanning opwekt als je eroverheen loopt, voelde nu gewoon als een gang op de route naar de werkplek. Daarom was ik ook enorm blij dat de theaters afgelopen zaterdag weer open mochten.

Zodra we het goede nieuws kregen is ons team als een malle aan de slag gegaan om een evenement op te zetten. Binnen een week hadden we een fantastische artiest, is de kaartverkoop gestart en zaten alle 50 kaarten binnen 3 minuten in de digitale winkelmandjes. Wij waren dus blijkbaar niet de enigen die met smart op dat moment gewacht hadden.

Op de dag zelf was iedereen stiekem een beetje gespannen. Na 6 maanden was het namelijk best weer even wennen. Er waren dan ook ‘oh ja’-momenten in overvloed en soms was het even zoeken waar alles ook alweer stond. Toen de eerste bezoekers verwelkomd werden was het enthousiasme meteen voelbaar. Iedereen was zó blij om weer in het theater te zijn dat er zelfs gesprongen, gejuicht en gedanst werd toen we elkaar zagen.

© Danny Ellinger – Stadsgehoorzaal

Ook al was het dit keer nog maar een publiek van 50 personen, voelde het qua energie alsof het er gewoon weer 650 waren. Eindelijk hoorde ik weer dat fantastische geluid van geroezemoes voor een voorstelling. Ik kon het dan ook niet laten om, nadat iedereen voorzien van een drankje in de zaal zat en de deuren dicht waren, stiekem even te gaan gluren vanuit de regieruimte bovenin de zaal. Ellen ten Damme zong een prachtig chanson en het publiek keek en luisterde aandachtig. Van het oorverdovende applaus wat erop volgde, kreeg ik direct kippenvel en ook mijn collega’s (ik zal geen namen noemen) biechtten na afloop op een traantje weggepinkt te hebben.

Iedereen kwam na het eindapplaus dan ook vol verwondering uit de zaal. Het enthousiasme wat er al was bij het betreden van het theater, was na afloop verdriedubbeld. Dit bewijst maar weer dat een film of serie, hoe goed dan ook, nooit kan tippen aan de ervaring van een voorstelling die voor je neus opgevoerd wordt. Ik hoop dan ook dat dit het begin is van de weg terug en dat we allemaal weer onafgebroken kunnen genieten van het geluid van een volle zaal.