Column(46): Tevreden zijn, ongeacht mindere omstandigheden

We zitten gezellig bij te praten bij een kop thee. Ik vertel vriendin dat ik mij bijna altijd tevreden voel. Zij vertrekt haar gezicht en reageert met: “Cobi, jij hebt makkelijk praten. Jullie hebben een goede gezondheid, jullie zijn allebei gepensioneerd, een hypotheekvrij huis. Jullie gaan en staan waar je wilt, maar dat is niet iedereen gegeven. er zijn genoeg mensen die zich diep ongelukkig voelen.“

Ik vind dat een goede aanleiding om van gedachten te wisselen over wat een mens gelukkig kan maken. Even denk ik aan het lied van Het Goede Doel Een eigen huis ( … alles kan een mensen gelukkig maken…). Ik vertel haar wat mijn kijk op geluk -of liever: tevredenheid- is: “Sommige mensen ervaren meer pijn, weerstand en ontberingen dan anderen. Sommigen daarentegen ervaren meer vreugde en vrede dan anderen. Het is volslagen onduidelijk of er een direct verband is tussen iemands levenssituatie en diens geluk. Ik durf zelfs te stellen dat er geen causaal verband is.”

Ze zet haar thee neer, denkt even na en zegt dan triomfantelijk: “Dus jij zegt dat er mensen zijn die in relatieve armoede leven en toch elke dag ernaar uitkijken om wakker te worden. En dan zijn er zeker ook miljonairs die staan ​​te popelen om van de brug te springen?”

Ik reageer met: “Dat is wel heel boud gesteld. Het eerste herken ik wel in mijn directe omgeving. Op miljonairs heb ik geen kijk. Ik zeg overigens niet dat bepaalde omstandigheden, zoals een liefdevol gezin, geld en sterke relaties, geen invloed hebben op hoe je je voelt. Maar het is niet per se een voorwaarde”.

Ze pakt haar thee weer op, peinst even en zegt dan: “Denk je dat mensen zelf veel eraan kunnen doen om die afhankelijkheid van externe zaken te verschuiven zodat het nog maar een heel kleine afhankelijkheid wordt. Kunnen we zo maar ons vaker gelukkig en tevreden voelen, ongeacht onze omstandigheden?”

Ik knik: “Ik denk wel degelijk dat mensen daartoe in staat zijn! Het moet niet uitmaken dat het regent, dat we weinig geld hebben. Zelfs als er vreselijke dingen om je heen gebeuren, kun je nog steeds gelukkig, tevreden zijn.”

Ik ga er dieper op in om meer duidelijkheid te bieden: “Ja. Jij zult ongetwijfeld de vraag hebben hoe we daar komen. Het begin met beter formuleren wat de betekenis van ‘geluk’ is. Geluk is geen tastbaar ding. Ik gebruik dat etiket puur om je te kunnen wijzen op een toestand waarin weerstand tegen het leven ontbreekt. Zonder weerstand ervaren we, als we de realiteit niet weerstaan, iets dat we met vrede kunnen vergelijken. Tevreden zo je wilt. Dat bedoel ik met geluk. We zijn minder verontrust door de dingen waaraan velen zich storen.”

Zij heeft nu een bekende wantrouwende blik in haar ogen: “Wacht eens… jij meent het echt, hé?”

Zij gaat mee in mijn verhaal en vult nu aan: “Feitelijk zorgt dan het ontbreken van die weerstand ervoor dat ik een vredig geluksgevoel ervaar, ook al zijn bepaalde omstandigheden niet positief, niet gunstig. Hm, ik moet daarover even nadenken…”

Ik pak de draad van mijn verhaal weer op en zeg: “Zodra jij dit begrijpt, zal jouw leven veranderen. Je ervaart dan pas echt keuzevrijheid. En dan blijkt dat we standaard al gelukkig waren en weer kunnen zijn.”

Zij is niet overtuigd en vraagt: “Denk je dat het ook kan als je door drie managers op je huid wordt gezeten? Hoe voelt een jongeman zich als een mooi meisje zijn appjes negeert? … En de buurvrouw wier hondje net is overleden? …. Stel dat je blut bent… kun je dan toch gelukkig zijn?”

Ik moet toch nog mijn gedachtegang nader uitleggen, besef ik ineens: “Je bent gelukkig zodra jij het oordelen over iets loslaat.. Dat loslaten lijkt sterk op vergeten. Het kan gebeuren dat er iets ergs gebeurt en je daar urenlang gestrest over voelt, maar dan wordt je ineens afgeleid. Misschien belt er een vriendin die je bijna vergeten was. Je vergeet door die afleiding wat jouw problemen zijn, in ieder geval voor korte tijd en je voelt je vredig. Dat is wat ik bedoel.”

Zij stribbelt tegen en zegt: “Als er slechte dingen gebeuren zou ik eraan blijven denken, ik moet daar zeker over blijven nadenken. Ik moet me zorgen maken om enige controle over mijn leven uit te oefenen; anders zou ik stuk gaan.”

Ik glimlach en zeg: “Dat zóu kunnen …als jij je graag zorgen maakt. Maar wees eerlijk; als jij je zorgen maakt, wordt je minder effectief. En wat levert het op? Dat weet je uit ervaring. Zorgen zijn nooit bevorderlijk voor de prestaties. Je mist dingen omdat je meer afwezig bent, in gedachten verzonken. Je maakt daardoor meer fouten. Jouw creatieve kant snakt er dan naar om aan de oppervlakte te komen voor zuurstof.”

Zij leunt achterover en probeert die visie samen te vatten: “Gelukkig zijn, tevreden zijn, ongeacht mijn persoonlijke situatie, betekent dus dat ik mijn vermogen om te vergeten moet koesteren. Ik vergeet dan, maar niet omdat ik een suf brein heb.”

Ik ben blij dat het kwartje is gevallen: “Precies dat. Je vergeet het, negeert het omdat je weet dat je creatiever en levendiger bent als je het vergeet. Je blijft open staan. Als jouw kanalen open zijn, kun jij het inzicht krijgen wat jij nodig hebt. En dan weet je vervolgens ook wat je moet doen, wat jij het beste kunt doen. Op deze manier raak je in een opwaartse spiraal. Jouw conclusie?…”

Ze grijnst: “Je hoeft niet gelukkig te zijn. Maar je moet wel minder weerstand bieden, waardoor je creatief kunt zijn, niet vastzit en in beweging bent.”

Wij zijn het nu volledig eens. We hebben samen in ieder geval ontdekt dat door “ellende te vergeten”, te negeren, die ellende veel minder invloed heeft en daarmee ben je vrijer in je hoofd en dat uit zich in luchtiger gedrag. Anderen zullen misschien zelfs denken dat jij gelukkig en tevreden bent…