Column(6): Oververhitte huizenmarkt

Er is veel bedrijvigheid in de Nieuwstraat door een nieuwe winkelier. Ik flaneer snel verder en draai de Zuidvliet op. Ik stop bij de etalage van Opschoor. Niet dat ik op zoek ben naar een woning. Er stopt een dame naast mij en ze zegt: “Wat een schandalige prijzen, vindt u niet?“

Ik knik en antwoord: “Ik vind het een aardige graadmeter voor de oververhitte woonmarktsituatie in Maassluis. Je ziet veel exorbitant dure nieuwbouw, die voor de meeste Sluizer woningzoekenden onbereikbaar zijn. In de bestaande bouw zie ik prijzen die iedere maand met dikke procenten oplopen.”

Zij reageert met: “U ziet hetzelfde als ik. De schaarse bestaande woningen gaan als zoete broodjes tegen woekerprijzen en dan nog eens door ruime overbieding. Het zijn gouden tijden voor makelaars. En daardoor hebben onze woningzoekende kinderen nu extra problemen.”

Ik kan dat bevestigen: “Ja, wij hebben in onze straat diverse zestigers wonen bij wie minimaal één van de kinderen nog steeds bij de ouders woont. Die jeugd vormt de startersmarkt, maar er valt hier niets te starten. In je eentje kun je geen hypotheek ophoesten en in de huurmarkt is er veel concurrentie uit heel Rijnmond. Het is onbegrijpelijk dat de overheid zo een puinhoop heeft gemaakt van de huizenmarkt”.

Zij vraagt: “Hoeveel woningzoekenden kent u in uw direct omgeving? Ik zelf ken al tien individuen. Ik ken daarnaast vijf koppels die willen verhuizen en dan nog eens drie koppels die uit elkaar gaan. Reken maar uit. Er valt weinig door te schuiven. Heel de huizenmarkt is scheef en vastgelopen.”

Ik dacht eerst nog een positieve draai te kunnen maken, maar haar laatste opmerking zorgt ervoor dat ik mij bedenk: “Nu u dat zo stelt. Ik realiseer mij ineens dat de diverse scheidingen de vraag naar betaalbare koop- en huurwoningen nog veel groter maakt. En dan hebben we het nog alleen over onze lokale zoekenden. De overheid dwingt bovendien al jaren woonruimte af voor asielzoekers. Dat is in de regio ook nog eens een flink aantal. Ik snap best dat die als ongewenste concurrenten worden gezien.”

Zij zegt geagiteerd: “De spoeling wordt alleen maar dunner! We moeten ons realiseren dat de woningbouwmarkt al jaren achter de feiten aan loopt. Ik wil wedden dat onze gemeenteraad geen enkel benul heeft van de vraag. De bouwplannen komen van de woningcoöperaties en van de grote bouwers. Die zijn vooral geïnteresseerd in duurzame dure bouw. Sociale woningbouw is een papieren tijger geworden. Zelfs onze wethouder heeft er geen enkele zeggenschap over. Hij is alleen maar loopjongen zonder dat hij het door heeft. Ik wil wedden dat hij geen beeld heeft van de lokale vraag. Hoezo ‘Zeker zijn van goede woonruimte”. Wat een aanfluiting. Onze stad en land glijden steeds verder af.”

Ik kan alleen maar bevestigend knikken. Ik ben stil. Ik besluit haar te danken voor ons gesprek en groet haar. Ik zet daarna flink de pas erin richting Kevin’s. Daar aangekomen, groet ik de jongedame achter de bar. Zij vraagt glimlachend: “U werd zeker opgehouden?… Uw gebruikelijke borrel?!“

Ik knik en neem plaats aan mijn stamtafel. Dit huizenprobleem dreigt gierend uit de bocht te vliegen. Ik neem snel een slok van mijn jenever.

Santjes! … op naar betere tijden