Column(7): Wat een snelle service

Ik daal de Wip af waar wijnrestaurant Grand Cru troosteloos erbij staat. Het pand staat te koop. Alweer. Ik groet de heren op het bankje bij Ervaar Maassluis en steek door naar de Zuidvliet.

Een moment sta ik stil bij Ed Schoenservice. Het is alweer even geleden dat dit bedrijfje is overgenomen. De huidige eigenaar ziet mij en zwaait vriendelijk. Het lijkt mij een aardige, hardwerkende man.

Een heer komt naar buiten met een postpakketje onder zijn arm. Hij blaast en zucht. Ik vraag hem of het wellicht een zwaar pakje is.

Hij stopt en glimlacht: ”Nee, dat valt reuze mee. Ik zucht omdat het de derde keer is dat ik voor dit ene pakketje moest langskomen. De pakketbezorgdienst, ik zal maar geen naam noemen, heeft er weer eens een zooitje van gemaakt. En die arme meneer Ed kan er ook niets aan doen. Hij is ontzettend gedienstig en geduldig geweest. Hij heeft voor mij zonder veel hoop iedere keer lopen zoeken, iedere keer als ik langskwam.”

Ik verbaas mij en vraag: “Hoe kan dat? Ze sturen toch een bericht wanneer ze het hier afgeleverd hebben?”

Hij kijkt gelaten: “Tja. Dat is de theorie, In de praktijk bakken ze er weinig van. De ene keer krijg je geen bericht en ligt het pakket op je te wachten. De andere keer krijg je drie berichten maar is het pakket helemaal niet aangekomen. Wat een onbetrouwbare pakketdienst.”

Ik bedenk ineens hoe het bij mij thuis gaat: “U heeft gelijk. Nu u het zo zegt. Ik neem af en toe een pakketje aan voor buren. Ze zeggen dan dat ze het melden aan de geadresseerde. Mooi niet. Ik moet zelf er erg in houden en de buurtjes attenderen op het feit dat er iets is afgeleverd.”

“Ja, breek me de bek niet open, Het is treurig gesteld met de service. Afijn, ik heb nu mijn pakje. Vrouwlief zal er blij mee zijn. Het is namelijk een cadeau voor haar verjaardag. Ze was vorige week jarig, maar er kwam niks. Ik stond voor Jan L en kreeg aanvankelijk de wind van voren. Zij dacht dat ik die datum vergeten was.”

Wij lachen beiden een beetje schaapachtig, hulpeloos, overgeleverd aan de willekeur van een anonieme bedrijf.

Hij gaat verder en ik zeg als afscheid: ”We zullen maar zeggen dat het de vooruitgang is.”

Ik zie hem met snelle pas richting de parkeerplaats stevenen. Het lijkt mij wat overbodig, want een echt goedmakertje zal het niet zijn. Op mijn gemak loop ik door en zodra ik Kevin’s binnenstap, ontspan ik. Ik bestel een jenever, mijn vaste prik. Voordat ik mij aan de stamtafel hebt genesteld, is de vriendelijke jongedame er al.

“Zo dat is snel, dat is een pak van mijn hart. Waren de pakketdiensten maar zo snel.”

Ze kijkt even verwonderd, maar kent mij immiddels goed genoeg en beaamt het.

“Op jouw snelle service”, proost ik met een knipoog.

Santjes!