Column: Irritatie Top 10

Ogenschijnlijk onschuldige voorvallen kunnen soms uitgroeien tot grote irritatiebronnen. Zo vond er vandaag bij mij op kantoor bijvoorbeeld een langdurige test plaats van de buitenluxaflexen, wat behalve storende lichtinval ook een vervelend aantal decibellen opleverde.

Laat ik het nummer laatst van mijn dagelijkse irritatie-top-tien noemen, die ik hier naar analogie met de nu weer veelvuldig op Facebook zwevende top15-lijstjes van de ‘Top 2000’ op zal stellen.

Op nummer negen de elke ochtend terugkerende betweterigheid van Arnon Grunberg, wiens Volkskrantcolumn ik ondanks mijn dan nog wazige gezichtsveld nooit weet te omzeilen.

Op acht de fietsgerelateerde ergernissen zijnde de met kuilen, hobbels en spleten gelardeerde fietspaden, de breeduit rijdende koppeltjes die traag of niet reageren op het fietsbelgeklingel achter hen en jeugdige e-bikers in het algemeen.

Logisch gevolgd door de alom bekende autofrustraties als file rijden, bumperkleven, te lang links aanhouden, het niet gebruiken van de richtingaanwijzer, op het laatste moment voordringen in een lange rij auto’s en het te netjes aan de snelheid houden (…)

Op zes de traagheid van de computer of het vastlopen van de browser in bepaalde websites plus het verschijnen van ongewenste pop-ups. Nu staat er weer een nerveus blokje in mijn werkbalk te knipperen met de tekst ‘Start de computer opnieuw op om de installatie van belangrijke updates te voltooien’

Op vijf de reclames op radio en tv, zeker als het geluidsvolume erbij omhoog wordt geschroefd. Vervelende bijkomstigheid is dat de sporten van de kinderen meestal rond het hele uur beginnen en eindigen en we in de auto telkens het reclameblok voor onze kiezen krijgen. Het indringende melodietje ‘Ik wil van m’n auto af… punt nl’ doet inmiddels direct het zet-uit-alarm in me afgaan.

Net buiten het podium vallen de slingerende schoenen door het hele huis, de dagenlang met boeken en speelgoed belegde traptreden waar ik ooit eens over zal gaan struikelen, de staat van kinderslaapkamers waarvoor een inbreker zich zou schamen en de beker en het blik die nooit vanzelf vanuit die schooltas op het aanrechtblad terechtkomen.

Brons is er voor al die (moderne) apparaten die het achter elkaar begeven, variërend van computers en mobiele telefoons tot gps-meters en afwasmachines. Zit hier een marketingplan achter? Hieraan verwant vind ik de situatie dat bij het tappen van een kop gemalen koffie, eerst het water moet worden bijgevuld, vervolgens de koffiediklade moet worden schoongemaakt en tenslotte de koffiebonen blijken op te zijn en er geen nieuw pak meer in huis is

Plek twee voor de pennen die ik altijd overal zie liggen totdat ik er eentje snel nodig heb en er een lange speurtocht volgt die uiteindelijk leidt naar een exemplaar dat weigert de gewenste functie uit te voeren. Ook andere gebruiksvoorwerpen komen in aanmerking zoals een rolletje plakband of een nagelschaartje.

En de onbetwiste nummer één is het schroefje dat je van een meter hoog laat vallen en vervolgens in geen velden of wegen meer is te bekennen. Hoe is het mogelijk?!