Stadsgedicht: Zo is Maassluis

MAASSLUIS | Tijdens de verkiezing van de stadsdichter voor de periode 2019-2020 droeg ik  dit gedicht voor.

Zo is Maassluis

Aan de Waterweg verscholen,
ligt de stad die ieder zou moeten kennen:
De Parel aan Het Scheur, ik ben er thuis.
Wie er komt wonen, blijft vaak jaren lang,
voelt zich ongemerkt een echte inwoner,
maar alleen een Sluizer is geboren in Maassluis.

Ons oude centrum heet ‘Het Stadshart’,
maar velen noemen het gewoon “Het Dorp’.
Een verwijzing naar vervlogen tijden.
Wie ruimer kijkt ziet dat het anders ligt,
want stadhuis en het winkelcentrum:
zij liggen elders; dat is niet te vermijden.

Andere delen van de stad
hebben veel minder eigen karakter.
Toch woont en leeft men daar best tevreden.
Alleen zij die echt niet kunnen aarden,
verlaten snel weer het Maassluise.
Zij gaan naar elders; om het even welke reden.

Mijn stad zonder veel pretenties zegt:
‘Doe gewoon dat is gek genoeg!’
Toch heeft Maassluis vele gezichten.
In de loop der jaren werd haar burgerij
ongemerkt een grote smeltkroes.
Zij moeten samen wonderen verrichten.

Wij vangen hier statushouders op
ondanks gemor en gemopper
want zo is de inborst van mijn stad.
We willen vooraf hartgrondig klagen
maar leggen ons zwijgend neer bij de besluiten.
We zijn tolerant, maar gaan daar niet op prat.

Maassluis, je haat haar of je houdt van haar;
de middenweg wordt hier niet gevonden.
Dat merk je als je met haar inwoners praat.
Zij zijn de graadmeter van dag tot dag,
waardoor je altijd weet hoe de wind waait.
Want … de waarheid ligt bij ons altijd op straat.