Corinne Hamoen

En terwijl ik in een kakelverse knapperige Italiaanse bol bijt, staat tegenover mij een man het vet van zijn kin te vegen met een servetje.

Ik geniet met volle teugen. Het doet me goed en wat zijn de echte ontmoetingen, de echte gesprekken toch fijn.

Zie ik het goed? Ik kijk nog eens en knipper met mijn ogen. Ja ik zie het goed. In het bakje kant en klare salade, waar volgens de verpakking gerookte kip en appel zit, zie ik een heel ander ingrediënt. Een prachtig zwart torretje zit daar eenzaam tussen de stukjes crouton, sla en appel. Da’s wel een heel aparte kip denk ik nog en besluit toch maar iets anders te kiezen.

En daar zit ik dan. Te staren naar een leeg document. Waar ga ik over schrijven, wat ga ik vertellen. Er is zo veel te vertellen en er is zo weinig te vertellen. Vorige week zaterdag de laatste column van Aad Solleveld. En hij had het over de Libelle columns van de andere columnisten.

Maassluis, het is en blijft een bijzonder stadje. Waar aan de ene kant het groen rigoureus gekapt wordt en zandhopen achterblijven, wordt aan de andere kant een geweldige natuurspeeltuin gemaakt.

Ik ben geen rasechte Sluizer. Ik ben onvervalste import. Na gewoond te hebben in Oud Alblas, Meteren, Heusden, Herpt, Veen, ’s Gravenzande en Parijs ben ik 29 jaar geleden uiteindelijk terecht gekomen in Maassluis.

Weet u hoe een pubermeisjeskamer eruit ziet? Ik ben een paar weken veel buitenshuis geweest en mijn hele huis ziet er ongeveer uit als de kamer van mijn dochter. En terwijl ik mopperend met vuilniszak en stofzuiger de ronde doe, denk ik terug aan twee mooie momenten met mijn kinderen de afgelopen maand.

“Het geeft niet, dank u wel mevrouw”, zegt ze vriendelijk en ze glimlacht nog een keer voordat ze snel haar weg vervolgd. Ik ga ook weer snel verder maar de lach blijft de rest van de dag op mijn gezicht. Als ik na mijn afspraak weer in de trein zit, pak ik het boek dat ik aan het lezen ben. “Achter de eeuwige glimlach” van Elisabeth Riphagen, mijn tante.