Esther Franken

Zo, daar ben ik weer. Na een tijdje een ‘rustpauze’ ingelast te hebben ben ook weer terug op de zondagochtend met mijn column. Ik heb even getwijfeld of ik er wel goed aan deed en of de lezers mij nog niet zat zijn.

Vragend kijk hij me aan. Ik zie opeens glunderende oogjes.

Maar hoe blij word ik dan weer als ze dit allemaal gewoon eerlijk met me overlegt. Dat ze open en eerlijk is. En zolang ze dat is mag ze eigenlijk misschien best wel heel veel. Ik zie daarentegen ook bekenden van haar die het stiekem proberen.

Wat een onhygiënische toestanden. Je mag blij zijn als je niet naar het ziekenhuis hoeft. Neem nu dit voorbeeld op de foto: ..

Even serieus….wat gaat er fout? Ik zoek al maanden naar een leuke collega voor in de weekenden. Niet te vinden!

Dat blijkt dus te mogen. Maar ik vind het gek. Ik kan het dan ook niet laten om even naar de Rijksoverheid te bellen. Als is het alleen maar om hun visie hierop te horen, opdat ik het misschien kan begrijpen waarom dit nu zo gaat.

Ik schrik me helemaal scheel als er dus ook opeens iemand naast me fietst. Deze dame van een jaar of 96 minimaal haalt mij al fluitend in.

Tja die Corona, niks te doen de hele dag… dan ga je dingen zoeken om te zeiken.