Esther Franken

De laatste opnames zijn op het strand. Even romantisch doen voor de camera. Als die man maar opschiet, dacht ik. Stond te blauwbekken en dat is toch niet echt een romantisch beeld.

Hij zou een broer kunnen zijn van de ooit bekende, scheldende Lau en zodra hij gaat klussen komt dit zeker omhoog: *&#@!

Over lichaamsgeuren, mijn poes, en mega hoofdpijn.

Ik ben gewoon een beetje erg mega ouderwets. Ik hoef niet zo nodig in de versnelling waar nu alles in lijkt te gaan. Een carrière kan me gestolen worden, ik heb missie kindjes groot brengen. Ik hoef niet de hele wereld over te vliegen, ik vind …

Liep ik ooit naast mijn schoenen omdat ik dacht dat iedereen mij op straat herkende omdat ik opeens een columniste was, zo speel ik dan nu de hoofdrol in mijn eigen film! Ongelooflijk.

En dan schrikt iemand die nagenoeg niks hoort zich helemaal de pest zenuwen!

Is dat het vrijdagmiddaggevoel? Ik vrees het wel. Of liever het is goed zo. Ik geniet ervan.

Er wordt zomaar iets geroepen of geschreven en ja hoor pats, boem, hoppa, stop die maar in je zak.