Esther Franken

Ik had mijn sleutels nog niet neer gelegd of hij zat al. Niet alleen mijn lichaam lood maar mijn hoofd ook.

En wat betreft de drukte qua werk. Dat doe ik helemaal zelf. Ik kan namelijk niet zo goed nee zeggen. Als er dan weer iemand uit bed moet terwijl ik eigenlijk al ergens anders moet zijn, dan probeer ik hemel en aarde te bewegen om dingen te ruilen en achter elkaar te plakken.

Ook sponsors zijn meer dan welkom. Ze zijn volledig afhankelijk van vrijwillige bijdragen. In welke vorm dan ook.

Zo, daar ben ik weer. Na een tijdje een ‘rustpauze’ ingelast te hebben ben ook weer terug op de zondagochtend met mijn column. Ik heb even getwijfeld of ik er wel goed aan deed en of de lezers mij nog niet zat zijn.

Wat moet ik er anders mee? En dan ben je opeens de schoft van Maassluis. Waar haalde ik het lef vandaan?

Aan jullie om te oordelen of dat terecht is.

Stoppen, doorgaan, als invaller? … Terwijl ik dit schrijf, denk ik gelijk dat er vast en zeker weer genoeg gaat gebeuren tijdens de verhuizing wat een column op zou kunnen leveren.

Dat is toch bizar. Dit had je toch een paar jaar geleden niet kunnen bedenken. Je mag een kwartiertje kijken, mag een aantal dagen denken en moet een gigantisch bod doen.