Helga de Lelij

Ik stop altijd bij het fietspad en kijk goed alle kanten op. En daar, net nadat ik weer gas had gegeven, gebeurde het.

Ik denk dat het bedrijf nu willens en wetens met mensenlevens speelt en er nog godsgruwelijk rijk van wordt ook. Ik vind het onacceptabel.

Gewoon alleen dit jaar. Om de overbelaste zorg te ontlasten. Ik kan niet begrijpen waarom er zovele zo moeilijk over doen? Wat is dat ene jaartje zonder? We hebben toch al een heel apart 2020. Een vuurwerkverbod past perfect in dat rare straatje.

Zoals zoveel vrouwen, heb ik schijnbaar geen bloedcirculatie vanaf mijn knie naar beneden. Vanaf deze periode tot aan de lente loop ik standaard met een stel ijsklompjes aan mijn benen. Het liefst warm ik die.

Hij overleed vorige week. Paniek! Mijn leven van de afgelopen zes jaar kwijt. Hij had er echt geen zin meer in. Zelfs een laatste reddingspoging mocht niet meer baten..

Dat extra uur wordt dus gevuld met draaien en verliggen. Met zuchten en steunen. In ieder geval met alles behalve slapen. Nu zou het natuurlijk makkelijk zijn om te zeggen dat ze dan gewoon eerder uit bed mag. Ware het niet dat dat uur langer opblijven dan weer voor problemen zorgt.

Is het wel gezond om te blijven werken tot zes weken voor de geboorte? Is dat een reden dat er zoveel vroeggeboortes zijn? Moeten we alle zwangeren dan met fluwelen handschoenen gaan behandelen en ze 9 maanden lang op handen dragen?

Tienduizend euro, Jesse? Net als die duizend euro van Rutte destijds. Of de bonus voor iedereen in de zorg. Allemaal beloftes die toch nooit werkelijkheid worden.