Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Beste dokter,

Toen ik een tijdje geleden bij u kwam, was dat niet zomaar. Met lood in mijn schoenen ging ik zitten. Niet om u, nee, integendeel. Ik kende u namelijk helemaal nog niet. Maar wel om het feit dat u de vijfde arts zou zijn bij wie ik mijn verhaal moest doen. Een stukje van mijn ziel bloot moest leggen. De vijfde arts van uw praktijk welteverstaan.

Vijf artsen, vijf meningen. Allemaal goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Maar verwarrend voor mij als patiënt. En niet alleen verwarrend. Meer dan eens voelde ik mij niet serieus genomen. Meer dan eens werd ik hetzelfde doodlopende pad ingestuurd om vervolgens weer te horen te krijgen dat ik een totaal andere weg had moeten nemen. Zo liep ik al heel wat kilometers.

Maar daar zat ik dan. Voor de zoveelste keer vertelde ik mijn verhaal. Vooraf had ik al een dubbele afspraak gemaakt want mijn verhaal is lang. Ingewikkeld. En aangezien ik bijna zeker weet dat u mijn dossier niet gelezen heeft, begin ik bij het begin. U neemt de tijd. Laat mij mijn verhaal vertellen. Alleen dat voelt al als een kleine overwinning. En u bent eerlijk. U weet niet welk pad er voor mij bestemd is. Dus vraagt u tijd. Twee weken. Om de tijd te nemen om alles uit te zoeken. En als u het niet zou redden? Dan zou u dat laten weten. Met een goed gevoel verlaat ik uw spreekkamer. Zou het dan eindelijk?

Ik voel me opgelucht. De welbekende: neem maar een paracetamol/ het zit tussen je oren/ of leer er maar mee leven, bleven uit. Dat gaf hoop.   

Dus beste dokter, ik was blij dat u mij WEL serieus nam. Dat u de tijd nam om alles op een rijtje te zetten. Benieuwd naar het pad wat mij te wachten stond. Welke weg u zou vinden.

Maar toen de twee weken voorbij waren, bleef het angstvallig stil. Ik keek uit naar uw telefoontje. Niet wetend wat uw advies zou zijn, maar wel wetend dat er weer IETS ging gebeuren. Ook de dag erna heb ik u niet gehoord. Weer een week verder en de stilte blijft. De moed zakt me langzaam weer in de schoenen. Het is en blijft akelig stil van uw kant. Heeft het zin om zelf weer te bellen? Want ik heb niet de illusie dat u naar mijn dossier gekeken heeft. Dan zou u toch wel wat hebben laten weten? Toch? Moet ik weer gaan leuren? Op mijn knieën, smeken, bedelen om tijd in mij, als patiënt, te steken?

Ik weet het niet beste dokter. Wat ik wel weet is dat het goede gevoel weg is. Het voelt alsof ik wederom terug bij af ben. Gereduceerd naar een nummertje. Patiënt nummer 18.362, vrouw 39 jaar, allemaal vage klachten. Onderop de stapel.  

Ik hoop dat ik mij vergis. U bent ook gewoon een mens en mensen vergeten weleens wat. Dat dit mij regelmatig gebeurt, zegt misschien wel iets over mij? Of misschien ook niet. Misschien lig ik al boven op de stapel maar had u het gewoon te druk. Al is dat met het alsmaar groeiende patiëntenbestand, de hoge werkdruk en een chronisch tekort aan tijd waarschijnlijk niet meer dan ijdele hoop.

pc@ckcmaassluis.nl www.ckcmaassluis.nl Facebook: fb.com/ckcmaassluis ckcMaassluis1 op Twitter.com
Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

4 Reacties

  1. Martha Einhaus
    29 november 2022 at 13:35

    Heel herkenbaar, pas ook nog bij de dokter geweest,en dan krijg je weer ,ja je hebt nu eenmaal artrose dus die pijntjes horen erbij. Maar dat het erger word daar word verder niet na gekeken. Heb de dokters opgegeven ben er klaar mee.

  2. Bea Scheurwater
    28 november 2022 at 12:47

    Velen zullen zich herkennen in jouw verhaal Helga, sterkte. Money makes the world go round,

  3. Jan Buijsse
    28 november 2022 at 11:30

    Sneu voor je Helga. Maar het ontgaat me wat ik ermee moet.

  4. Aad Rieken
    28 november 2022 at 08:28

    Jij Legt Je Ziel Bloot…..,
    Maar De Lijn Blijft Dood.

    #blootslaatdood.