Helga de Lelij

Bij mij floept er ook weleens een shit of fuck uit. Zeker wanneer ik voor de tiende keer die week mijn kleine teen tegen één of ander meubelstuk stoot.

Blij toen ik van mijn zuurverdiende geld een trainingsjasje van Australian had gekocht. Tweehonderd gulden voor een simpel jasje. Een lelijk jasje nog wel.

Aangezien de eerste in de zomer niet te eten zijn, staat nu broccoli met stip op één. Ware het niet dat deze de afgelopen tijd bijna verdubbeld is in prijs. Dus toen wij bij de Hoogvliet liepen voor het avondeten en zij vroeg om broccoli was mijn antwoord simpel: “Dat eten we voorlopig niet meer”.

In de kroeg zie ik hem al staan. Mijn hart gaat wat rustiger slaan. Die foto op zijn profiel is volgens mij al wel van even geleden, maar ik mag nog steeds niet klagen.

Meneer de wijkagent zou eindelijk komen meten. Eindelijk zou er wat aan gedaan gaan worden. Ik weet niet hoelang ze er gestaan hebben. En ik heb ook geen idee hoeveel auto’s ze “gemeten” hebben. Maar het antwoord van de agent verbaasde mij wel!

Wat artsen, politici en anderen al jaren proberen te bereiken is het UWV gelukt. En dat terwijl ze te weinig personeel en te veel achterstanden hebben. Efficiëntie ten top! Even bellen en ze weten exact wat jouw kwaal is

Tot mijn dochter begon te gillen. Geen uitnodiging dus. Het was een brief dat haar gedicht door de jury was geselecteerd en tot de beste vijftig inzendingen behoorde.

Ik heb dan altijd de neiging om ze kapot te gooien, maar ja, dan heb je er ook niets meer aan. Dat moet toch anders kunnen?