Helga de Lelij

Ik mis het lopen in het parkje. De gesprekken met mede-hondeneigenaren. Je mist toch de aansluiting met de buurt. Ik vraag me af hoe het met de harige vriendjes van onze Dodo gaat. Maar ook hoe het de baasjes vergaat.

Tja, als je daarover schrijft dan moet je wel een kutleven hebben of ben je acuut verzuurd. Zodra een mening de ander niet zint, moet het gelijk persoonlijk worden.

Het door meneer Haan aangekondigde verbod en dito boetes zijn schijnbaar niet meer dan loze woorden. Want wie gaat die boetes uitdelen? Ik heb al heel wat knallen gehoord, maar nog geen handhaver gezien.

Maar hé, je werkt het lachend naar binnen want het is kerst. Iedereen probeert elkaar te overtreffen terwijl jij ondertussen aan het bevriezen bent in je veel te dunne panty en veel te strakke jurkje. Waggelend op hakken die na de kerst weer voor een heel jaar de kast in verdwijnen.

En dit allemaal met dank aan het UWV. Ik ben nu grotendeels afgekeurd maar ik móet wel van alles. Die laatste procenten willen ze namelijk ook nog van mij hebben…

Het gaat er bij hun allang niet meer om wat nu eigenlijk de oorsprong is van Halloween. Het enige wat zij willen is snoep, heel veel snoep en een beetje griezelen.

Een kind van drie dat net niet vrolijk genoeg haar boodschap verkondigde. “Opnieuw! Nog een keer en nu iets meer glimlachen.” Maar ze mag stoppen wanneer ze wil hoor! Ze doet het omdat ze het leuk vindt! Tuurlijk … ,

Het is mijn keus om te blijven proberen. Kijken of ik mijn grens kan verleggen. Zelfs als dat betekent dat ik kruipend over de finish moet gaan.