Column (211): Eerlijkheid duurt het langst

Gelukkig nieuwjaar! Mijn eerste column in het nieuwe jaar. Ik hoop dat iedereen een gezellige oud en nieuw heeft gehad en vol frisse moed aan het nieuwe jaar is begonnen.

Aan het einde van een jaar probeer ik altijd terug te kijken op het afgelopen jaar. Waarom weet ik niet. Je kunt immers elke dag een terugblik werpen op wat er allemaal gebeurd is. Voor mij schijnt oud en nieuw echter altijd een goed moment te zijn om dat te doen. Niet zozeer voor goede voornemens. Daar probeer ik niet aan te doen. Alsof die ene dag in het jaar opeens zoveel anders is dan al die andere. Als je wilt stoppen met roken dan kan dat elke dag van het jaar. Dat hoeft niet per se op 1 januari. Hetzelfde met afvallen of meer sporten. Allemaal voornemens die na de eerste maand alweer in de prullenbak verdwijnen. Toch, wanneer ik terugkijk op het afgelopen jaar, wil ik wat aanpassingen doen in het nieuwe jaar.

Oordeel niet te snel
Zo hou ik niet van het (ver)oordelen van mensen. Niet voor ik het hele verhaal ken, het van meerdere kanten heb bekeken en, als het even kan, het met eigen ogen heb kunnen zien. Je weet namelijk niet wat er speelt of heeft gespeeld. Je weet niet wat er achter de voordeur afspeelt. Zolang je niet in hun schoenen hebt gelopen, weet je niet waar men vandaan komt. Toch is het soms zo verleidelijk om een oordeel te vellen. Om zelf de blanco stukken in te vullen. Om te bedenken hoe anders jij het zou hebben gedaan. En dat is nu vaak het probleem. Jij bent niet die ander. Jij hebt niet dezelfde route bewandeld. Jij hebt niet dezelfde bergen beklommen of uit dezelfde dalen gekropen. Dat maakt jouw reactie anders.

Ik zat ernaast
Ik ben in het afgelopen jaar ook ver-/beoordeeld op wat ik schrijf. Mijn columns zijn soms van pittige commentaren voorzien. Ikzelf ben meermaals “aangevallen” om wat ik schreef. Dat mag. We leven immers in een vrij land. En ook ik moet bekennen dat ik weleens een verkeerde conclusie getrokken of te snel geoordeeld heb. Van hoeveel kanten ik de dingen altijd probeer te bekijken. Ik zit er ook weleens naast. En ook dát is niet erg.

Open en eerlijk
Ik probeer in mijn columns altijd open te zijn. Me bloot te stellen aan de lezer. Daarbij deel ik weleens persoonlijke verhalen of informatie. Omdat ik het kwijt wil of omdat het nodig is voor de context. Ik zeg altijd dat ik een open boek ben. Maar feitelijk valt dat best tegen. Ik weet inmiddels goed hoe ik de schijn hoog moet houden. Hoe ik moet lachen terwijl ik soms niets liever wil dan in huilen uit te barsten.
“Hoe gaat het met je?”
Mijn standaardantwoord is eigenlijk altijd: “goed” of “ z’n gangetje” gevolgd door de standaard “en met jou?”
Soms doe ik wild en gooi ik er een “onkruid vergaat niet” tegenaan met een lach op mijn gezicht.
Maar de werkelijkheid is dat het helemaal niet zo goed gaat. Fysiek gaat het niet lekker. Ik heb al geruime tijd last van veel en heftige hoofdpijn. Bijna verlammende hoofdpijn. Bovenop de altijd aanwezige intense vermoeidheid. Mijn voeten werken al jaren niet meer mee, mijn heupen spelen op en ook mijn handen doen ook niet altijd meer wat ik wil. Mijn lichamelijke klachten vormen bijna een heel boekwerk. Ik ben 39 maar voel me het grootste deel van de tijd 69. Dus nee, het gaat niet zo goed.

Roeien met de riemen die je hebt
Ik worstel mij door de dagen heen en voel me schuldig ten opzichte van mijn dochter. De leuke dingen die we vroeger regelmatig deden, worden steeds minder. En mijn lontje wordt steeds korter. Iets wat niet handig is in combinatie met een beginnende puber/ pre-tiener.
Hou me ten goede, ik ben me niet zielig. Het is zoals het is. Ik moet roeien met de riemen die ik heb. Ook wanneer dat betekent dat mijn bootje soms even stil komt te liggen omdat ik op adem moet komen. En zelfs wanneer dat bootje voor een langere tijd alleen maar dobbert op het water, is het zoals het is. Maar misschien is het wel tijd dat ik daar eerlijk over ben. Naar anderen, maar vooral ook naar mezelf.

Het gaat Kortom Uitermate Teleurstellend
Waarom kan ik niet zeggen dat het even niet zo lekker gaat? Het maakt mij niet minder. En oordelen doet men toch wel. Eerlijk zijn maakt de situatie ook niet beter. Dat is zo. Maar misschien, heel misschien, kunnen mensen zich dan wel wat meer inleven in mijn situatie. Begrip opbrengen wanneer ik iets niet kan of wil. Zonder die eerlijkheid kunnen mensen het immers ook niet van alle kanten bekijken. Dus ook al heb ik een hekel aan goede voornemens, ga ik deze toch proberen. Eens zien wat het mij brengt. En wie weet, misschien zijn er wel meer mensen die dan hun masker laten vallen. Die, net als ik, ook durven toegeven dat het leven soms gewoon simpelweg kut is. Dat niet alles Instagram-fantastisch of rozengeur en maneschijn is. Gewoon hardop zeggen wanneer het even niet zo “goed” gaat. Eens kijken waar dat mij gaat brengen in het nieuwe jaar!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗