Column (257) De Nederlander

Gierig (zuinig), hard (direct), kijken, kijken en niet kopen, slechts enkele begrippen die “DE” Nederlander omschrijven. Hoe wij bekend staan als volk. Maar ik denk dat we inmiddels ook wel hypocriet en wegkijken ook aan het lijstje toe kunnen voegen. De definitie van hypocriet: doen alsof, onecht en schijnheilig. Niet bepaald een eigenschap om trots op te zijn. Wegkijken behoeft geen uitleg. Dat doen we nu massaal bij de gevolgen van het toeslagenschandaal.

Affaire
Ik heb ‘Sheila versus de Staat’ gekeken. Een documentaire over een ouder die slachtoffer is van de toeslagenaffaire. Al vind ik affaire hier totaal niet gepast. Een affaire suggereert namelijk dat er tijdelijk buiten de pot is gepiest. Terwijl het in werkelijk gewoon gaat over een grof schandaal. Een schandaal dat tot op de dag van vandaag nog voortduurt. Het toeslagenschandaal, dat officieel al in 2004 begon, kreeg pas vanaf 2017 aandacht. Het duurde vervolgens nog twee jaar voordat de eerste minister zou aftreden. Het draait om duizenden ouders die, ten onrechte, bestempeld werden als fraudeur en hierdoor torenhoge boetes moesten betalen. Mensen die niet meer konden werken omdat ze geen opvang hadden. Die verzopen in een zee van schulden. Allemaal omdat ze toevallig een onterecht kruisje achter hun naam hadden. Het gros zelfs omdat ze simpelweg de verkeerde achternaam hadden.

Wantrouwen
De overheid opereert op een basis van wantrouwen. Daardoor heeft het toeslagenschandaal ook zo lang door kunnen gaan. En zelfs nu speelt dat nog steeds een rol. Mensen die slachtoffer hiervan zijn moeten nog steeds continu met de spreekwoordelijke billen bloot. De overheid wil alles weten. Alles moet te verklaren zijn. Hierbij worden de ouders stelselmatig tegengewerkt. Mensen wachten jaren op hun eigen dossier. Je zou zeggen: Hoe moeilijk is het? Je pakt het dossier, gooit het door het kopieerapparaat en stuurt het op. Toch? Maar ja, er moet natuurlijk wel even zorgvuldig naar dat dossier gekeken worden. Stel je voor dat er wat belastend instaat? Het een en ander moet zwart gelakt worden. Dat kost tijd. Zoveel tijd dat er tussen januari en augustus dit jaar, 99 dossiers opgestuurd zijn. Met een werkvoorraad van 4.316 aanvragen zal het, op dit tempo, dus nog 99: 8 maanden = 12,3 dossiers per maand, 4.316 : 12,3 = 350,9 maanden of terwijl 29 JAAR duren voordat iedereen zijn of haar eigen dossier heeft. Dat is toch bezopen.

Tegengewerkt
Ondertussen worden er regelmatig controles gehouden op de aangifte inkomstenbelasting van gedupeerde ouders. Puur toeval volgens de belastingdienst uiteraard. Staan ze nog steeds op zwarte lijsten bij gemeentes en bijvoorbeeld het UWV. Ook is er een harde aanmeldtermijn voor het indienen van de al betaalde schulden vastgesteld waarbij geen uitzonderingen mogelijk zijn. De motie die hiervoor in de Tweede Kamer aangenomen is, wordt door de regering gewoon opzijgeschoven. Maar de afhandeling? Tja, dat kan nog wel even duren. Ze hebben het druk. Het verloop is hoog. Daar is dus geen termijn voor. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ondertussen raken gedupeerde ouders steeds verder in de problemen. Zoals Renate en Jeroen, die een zaak tegen de staat wonnen maar nog steeds wachten op de afhandeling daarvan. Zij moesten vorige week voor de rechter komen en dreigen uit huis gezet te worden. Of Sheila van bovengenoemde documentaire. Die niet de beloofde rust maar in plaats daarvan aanmaningen en dwangbevelen krijgt terwijl haar gezondheid achteruit holt. Die keer op keer moet bellen waar haar dossier blijft. Wanneer houdt het op?

Hypocriet
En dat brengt mij terug naar het begin van mijn column. Want ondanks de massale verontwaardiging over het toeslagenschandaal, blijft het landelijke verzet uit. Waar we wel massaal de straat op gaan voor een uitslag van een verkiezing, zijn er nauwelijks tot geen demonstraties voor de gedupeerden. En waar waren de stakende ambtenaren toen? Dat is in mijn optiek schijnheilig. Waar continu het verkiezingsprogramma van Wilders getoetst wordt aan de grondwet, wordt diezelfde grondwet keer op keer geschonden wanneer het gaat om het toeslagenschandaal. Dat noem ik hypocriet. En wegkijken? Dat doen we allemaal. Want het is oud nieuws. We maken ons er niet meer zo druk om. Het is een ver-van-ons-bed-show geworden. Behalve voor al die slachtoffers dan. Want voor hen is het nog steeds dagelijkse realiteit. Zelfs na al die jaren!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗