Column (50): Sinterklaas weg

December 2022. Daarop hadden we onze hoop gevestigd. Na ruim twee jaar Corona zouden we dit jaar eindelijk weer eens samen, als familie, het ‘heerlijk avondje’ vieren. Als vanouds.

Sinterklaas terug van weg geweest. Mijn ouders waren gevaccineerd. Hebben zich steeds keurig aan de regels gehouden om te voorkómen dat ze op hun leeftijd in het ziekenhuis zouden belanden. ‘Met ons gaat het uit-ste-kend! We blijven binnen en ontvangen geen bezoek’, appte mijn moeder destijds. Tja.

Niet alleen
Pakjesavond werd ingewikkeld. Sinterklaas probeerde desalniettemin ervoor te zorgen dat mijn lieve ouders niet alleen, in de kou, zouden zitten. Er kwamen Pieten langs om ‘Spaanse nasi’ te bezorgen in de fameuze rode pan. Cadeautjes werden aan de deur gebracht, voorzien van lange rijmen en ’s avonds waren alle kinderen en kleinkinderen even online om, via Zoom, toch een huiskamer te delen en gezamenlijk het feest in te luiden. Waar een wil is, is een weg. En toch. Het was niet hetzelfde. We misten opa, papa, met zijn accordeon. Dat ging niet via Zoom.

Sinterklaasavond
Sinterklaasavond begon, normaal gesproken, stiekem al ’s middags. Rond 16.00u met koffie, chocolademelk en een tafel gevuld met het typische snoepgoed; pepernoten, schuimpjes. Kruidnootjes en taaitaai. Borstplaat, suikerbeesten en speculaas. Sinterklaas deelde royaal. Kleinkinderen huppelden zenuwachtig door de woonkamer en iedereen genoot van het weerzien. Het samen zijn. Met onze grote familie is Sinterklaas een dierbaar feest waarbij we steeds allemaal aanwezig zijn. Wanneer de schemering inviel kwam de accordeon tevoorschijn. Papa, opa, zat dan centraal in de kamer en speelde het ene liedje na het andere. We zongen alles mee. Eén groot feest waarvan hijzelf als geen ander genoot. Dat ging zomaar drie kwartier tot een uur door. Met korte tussenpozen waarin de kleinkinderen ook even op de toetsen mochten.

Een lach en een knipoog
Als later de Goedheiligman plaatsnam maakte hij dankbaar gebruik van de aanwezige muzikale kwaliteiten. Opa en Sinterklaas leken elkaar wel te verstaan. Een lach en een knipoog. ‘Misschien kunnen we nog een liedje zingen?’ Sint deed een voorzetje en mijn vader kopte hem erin met de accordeon. De kinderen zongen mee en werden er altijd voor beloond. ‘Piet, heb je nog een handje pepernoten? Er is zo mooi gezongen.’. Wanneer Sinterklaas zijn weg weer moest vervolgen zwaaiden we hem uit met ‘Dag Sinterklaasje’.

December 2022
We hadden onze hoop gevestigd op een triomf. Een overwinning! Mijn ouders verdienden het zo. Een feest als vanouds. Dit jaar zou het weer mogelijk moeten zijn. Een familiefeest. Met papa, opa, op de accordeon. Tot hij in januari van dit jaar zijn heup brak. En nu is hij er niet meer. Mijn vader. Zomaar weg. Mijn liefste. Wat nu?

Dubbel gevoel
Het klinkt misschien gek maar ik geloof in Sinterklaas. Ik geloof er nog heilig in. Ik zie er naar uit en ik zie er tegenop. Maar ik weet dat het uiteindelijk altijd weer goed komt. Dat is de kracht van het feest. Alles komt altijd weer goed. Onze kinderen oefenen alweer Sinterklaasliedjes op piano, harp en gitaar. In die muziek is hij aanwezig. Hun opa. De liefste. Het zal niet gemakkelijk worden. Het zal niet hetzelfde zijn. Maar Sinterklaas is flexibel. Hij vindt altijd weer een weg. We zullen zingen en we zullen lachen. Met een lach en een traan. We zullen hem missen en we zullen hem vieren. En we zullen in zijn geest weer verder gaan.

Hij is terug van weggeweest. Op weg met Sinterklaas.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗