column nr 18

Het verschil tussen iets-niet-willen en iets-niet-kunnen is immens groot. Ik zie het dagelijks bij mijn moeder die nog van alles wil, maar het simpelweg niet meer kan. Haar lichaam werkt niet meer mee en dat is een heel bittere pil. Elke dag loopt ze tegen beperkingen aan en elke keer weer moet ze toegeven. Stukje hij beetje loslaten. En dat is zwaar want de wil is er.

Ik daarentegen zit nu in een omgekeerde situatie. Ik kan wel, maar ik wil niet. Een keus waar ik al ruim vijf jaar heel blij mee ben. Want dat is het wanneer je iets wel kan, maar niet wil. Een keus. Toch kreeg ik onlangs te horen dat mijn niet willen en het niet kunnen, straks hand in hand zullen gaan. Dat was best even slikken. Want waar ik nu de keus heb, is die er straks niet meer. Dan kan ik niet meer van gedachten veranderen. Dan is het definitief. Hoewel ik het nu nog steeds echt niet wil, daar verandert deze boodschap niks aan. Maar ik kan het nog wel. Nog eventjes dan.

Het is midden in de nacht als ik het bad vol laat lopen. Ik kan niet meer. Die pijn. Het begint al in de ochtend. Mijn hoofd staat op ontploffen en mijn humeur staat op onweer. Ik weet wat er gaat komen en slik pijnstillers alsof het Smarties zijn. Zou het deze keer anders zijn? Het antwoord krijg ik s ’nachts als ik huilend wakker word en mezelf om drie uur s ‘nachts in een bad op standje kookwas laat glijden. Dit nooit meer. Dit is het me niet waard. Dan maar geen keuze!

Het is mijn maandelijkse herinnering dat mijn lichaam nog functioneert. Dat ik nog steeds in staat ben om kinderen te krijgen, ook al wil ik het niet. Mijn dochter is alles wat ik nodig heb. Daar hoeft geen tweede bij. Maar mocht ik het willen, dan kan ik het wel. Nog even dan.

Want na jaren tobben, ontelbaar veel behandelingen, pijnstillers, hormonen, spiralen en noem het maar op, zijn de mogelijkheden op. We hebben alles geprobeerd maar het is klaar. Dus zit er niks anders op. De gynaecoloog wil het liever niet, maar beseft dat het niet anders kan. Ik laat een traan, al is dat grotendeels van geluk. Gezien mijn leeftijd wordt er nog een laatste overlegpoging met de werkgroep gedaan. Dan volgt nog een poliklinische afspraak en dan gaat het, als alles goed is, toch echt gebeuren. Dan kan ik niet meer, maar dat is wat ik wil.

Bedankt dat je mijn dochter al die maanden veilig hebt gehouden. Dat je haar veilige huisje was. Ik zal je nooit vergeten. Vooral de slapeloze nachten, bloederige bijzaken en de pijn zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik vraag me af of ik je na afloop ritueel mag verbranden? Al valt het afscheid me nu toch een beetje zwaar, ik zou niets liever willen. Dag lieve baarmoeder, tot nooit meer ziens. Ik zal je de komende tijd extra koesteren en met de verlossing in het verschiet wellicht iets minder vervloeken. Tot slot ook dag aan een mogelijk ander kindje. Jij zal er hierdoor nooit komen. Al vraag ik me af of het ooit anders zou zijn, want dat was altijd meer een kwestie van willen en niet kunnen.

Editor's Rating

Hét vrouw kenmerk als dilemma openhartig delen met ons, maakt duidelijk dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Niet uniek maar wel en een onomkeerbare beslissing die onvermijdelijk is geworden. Een kleine inkijk in een persoonlijke strijd.
Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    12 maart 2018 at 09:52

    “Het Is Toch Op Zeker Niet Echt Waar……….,
    Jouw Afscheid Bij Ons Klinkt Heel Erg Naar.
    Jij Laat Nu Een Traan,
    Het Is Niet Gedaan,
    Moeder Baarde Jou Zonder Gevaar!”