Column(116): Door de grond zakken

column nr: 116

We hebben allemaal wel van die momenten dat je zachtjes door de grond wilt zakken. Hopend dat niemand het gezien en/ of gehoord heeft. Het liefste wil je dan onzichtbaar zijn. Vertrekken met stille trom en er nooit meer over praten. Hoe menselijk die dingen dan ook zijn. Wanneer ze gebeuren, schamen we ons toch. Zo’n momentje had ik van de week.

Ik ging boodschappen doen bij de Lidl. Een halfje brood, wat bananen en vleeswaren. Niets bijzonders. Normaal gesproken zou ik daarvoor niet eens een mandje genomen hebben. Maar gezien de huidige regels, lagen mijn boodschappen er iets wat verloren bij in dat veel te grote karretje.

Door het mondkapje had ik binnen no-time het zweet op mijn rug staan. Vraag me niet waarom, maar dat effect heeft dat ding nu eenmaal op mij. Met klamme handjes en een beslagen bril, baande ik mij een weg naar de kassa. Kassa twee ging sluiten op het moment dat ik aan kwam lopen. Net voor ik er ging staan, werd het bordje rood. Dus draaide ik mijn kar en wilde in de rij bij de andere kassa gaan staan. De aardige kassamedewerker bekijkt de inhoud van mijn kar en wuift dat ik nog best even mag afrekenen. Enthousiast bedank ik hem en draai vervolgens weer mijn kar.

Dat had ik beter niet kunnen doen.

Misschien was het mijn enthousiasme waardoor ik iets te snel draaide. Of mijn beslagen bril waardoor ik niet alles even helder meer zag. En misschien was het ook gewoon domme pech in combinatie met een niet zo handige positionering van de reclameproducten. Maar daar, waar ik nog snel even voor mocht, zwiepte mijn kar de volledige stalling met zeepjes, deodorant en andere smeerseltjes op de grond. Alles kletterde overal heen. Wat een paar producten leken op het schap, vertienvoudigde op weg naar de grond. Overal waar ik keek lag wel wat. Met een rood hoofd en enige schaamte ten opzichte van de wachtende kassamedewerker, begon ik de troep op te ruimen.

Al snel kwam de meneer van de rij naast me, mij helpen. Niet veel later gevolgd door weer een volgende man. Met zijn drieën was het een kwestie van minuten voor alles weer op het schap stond. Maar die minuten voelde als uren. Ik had het idee dat iedereen in de winkel naar mij keek.

Moest ik het ook netjes terugzetten? Weer in keurige rijtjes? Of kon ik het, zoals nu, gewoon erop leggen en klaar. De kassamedewerker was immers aan het wachten. Ik besloot het te laten. Het was dan misschien niet zo netjes uitgestald als daarvoor, maar het lag in ieder geval niet meer op de grond. Ik heb de helpende mannen wel tien keer bedankt en ongeveer evenveel keren mijn excuses aangeboden aan de kassamedewerker. Diens pauze startte in ieder geval later dan de planning was.

Ik heb ook nog nooit zo snel mijn boodschappen gepakt en ik wist niet hoe snel ik uit de winkel moest gaan. Achteraf gezien vraag ik me af waarom ik me zo schaamde. Het kan iedereen gebeuren. Het is niet dat ik het expres deed. Ik weet wel dat wanneer het iemand anders overkomt en ik het zie, dat ik dan direct zal helpen met opruimen. De twee mannen die mij hielpen, zonder oordeel, zonder commentaar, maakte dit moment voor mij toch even net iets minder beschamend. Bedankt!

TK2021 Peiling – Wat stemt Maassluis?

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗