Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Technologie heeft voor veel vooruitgang gezorgd. Het maakt het leven makkelijker. Toch krijg ik steeds meer het gevoel dat we langzaamaan weer achteruit aan het gaan zijn.
Geen privacy
Kijk maar eens naar de telefoons van tegenwoordig. Vroeger had je een vaste huistelefoon. Deze stond op een centrale plek met daarnaast een rolodex voor de telefoonnummers. Het had een snoer waardoor iedereen in de kamer jouw deel van het gesprek kon horen. Toen kwam de huistelefoon zonder snoer. Je kon gewoon door het huis lopen voor de nodige privacy. Met de komst van de mobiele telefoon werden de rolodex en het antwoordapparaat overbodig. Je had alles bij elkaar.
Inmiddels is de mobiele telefoon niet meer weg te denken. We gebruiken hem als camera, agenda, rekenmachine en (spel) computer en om te bellen … al lijkt dat de ondergeschikte functie van de telefoon geworden. Maar je kunt in ieder geval wel bellen waar en wanneer je wil. Kan iemand mij dan ook uitleggen waarom steeds meer mensen hun telefoon op speaker zetten wanneer ze aan het bellen zijn? En dan heb ik het niet over een gesprek in jouw eigen huis. Nee. Waarom zou je een gesprek privé houden wanneer je ook lopend door de Koningshoek iedereen kan laten meegenieten? Een gesprek dat nu overigens zelfs van beide kanten te volgen is. Waarom?
En zijn emojis niet gewoon schattigere hiëroglyfen? Of sla ik dan wel weer heel ver door?
Reclame
Dan hebben we nog de post. Vroeger moest je dagen wachten op een brief of rekening. Ondertussen werd je bedolven onder reclamefoldertjes. Toen kwam email. Het was snel, makkelijk en bovenal: alleen de mensen die jouw emailadres hadden konden jou een mailtje sturen.
Toegegeven, met de komst van de ja/ nee stickers op de deur werd de ongeadresseerde post in ieder geval buiten de deur gehouden maar de geadresseerde reclame bleef komen. Mijn brievenbus wordt inmiddels nauwelijks nog gebruikt. Maar mijn email? Die staat vol met spam. En dan bedoel ik ook echt VOL. Dagelijks ontvang ik tientallen reclamemailtjes van allerlei bedrijven waar ik zelfs nog nooit van gehoord heb. Om nog maar te zwijgen over alle mail die daadwerkelijk rechtstreeks in mijn junk mailbox binnenkomt. Sterker nog, mailtjes die ik wel nodig heb zijn vaker dáár te vinden dan in mijn inbox. En helaas is er nu geen ja/ nee sticker die dat tegen kan houden.
Nog meer reclame
Dan hebben we nog de TV. Wilde je iets zien? Dan moest je ernaar kijken wanneer het uitgezonden werd. Na elke tien minuten van een show of film kreeg je een ongeveer even lang blok aan reclame voor je kiezen. Met de komst van de videorecorder was dat verleden tijd. Reclames doorspoelen, wat een verademing. Nu heb je digitale televisie. Je kunt gewoon in de gids teruggaan naar het programma van dagen geleden en het alsnog afspelen. Ideaal. Zeker wanneer je, net als ik, altijd te laat denkt aan de programma’s die je eigenlijk wilde zien.
Nu hoor ik je denken dat dit vooruitgang is. Tot op zekere hoogte is dat het ook. Ware het niet dat de zenders het nu wel onmogelijk hebben gemaakt om die irritante reclames door te spoelen. Zit je dan, anno 1990, weer naar een reclame te kijken voor scheermesjes waarbij het been van de vrouw al glad en haarloos is voordat ze überhaupt dat mes eroverheen ragt.
Korte levensduur
En waarom heeft alles zo’n korte levensduur? Moeten we niet denken aan het milieu? Kan iemand mij dan ook uitleggen hoe het komt dat, in een tijd dat duurzaamheid ZO belangrijk schijnt te zijn, spullen altijd kapotgaan na een jaar of twee? Vroeger had je een koelkast die koelde en een wasmachine die jouw kleding waste. Die dingen gingen een half leven mee. Nu hangen er halve computers aan vast en ga je nog net niet van foutcode naar foutcode. Een druppel te veel wasmiddel en je machine raakt van de leg. En de dag na het verlopen van de garantie gaat dat apparaat geheid mankementen vertonen. Ongeacht hoe duur dat ding was. Mijn ouders hebben nog apparaten in huis van voor hun trouwen, terwijl ik al aan een zevende of achtste nieuwe bezig ben. Dat noem ik geen vooruitgang!
Al zijn we op veel vlakken ook echt wel vooruitgegaan en ben ik blij dat ik deze column op een laptop en niet op een typmachine hoef te schrijven. Al had die hendel bij het einde van een zin toch ook wel een bepaalde charme!
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 163 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.