Column(298): Grenzen aangeven

Ik ben van de generatie die gewoon te luisteren had. Die deed wat er werd gevraagd. Ook wanneer ik me daar niet comfortabel bij voelde. Nee zeggen was een dingetje. Thuis was dat geen probleem. Of althans, ik had daar geen problemen mee. Als lichtelijk rebelse tiener kon ik heel goed duidelijk maken wanneer ik iets niet wilde. Maar op school? Op school luisterde ik. Deed ik wat me gevraagd werd. Daar was ik het brave meisje.

Grenzen bewaken
Nu leren we deze generatie dat ze hun grenzen moeten bewaken. Dat ze het aan moeten geven wanneer ze iets niet willen. Dat ze voor zichzelf op moeten komen en dat nee zeggen niet erg is zolang ze dat maar respectvol brengen. Op zich ben ik het daarmee eens. Toch knaagt het ook. Want hoewel ik vind dat grenzen belangrijk zijn om aan te geven, hebben kinderen soms ook gewoon een spreekwoordelijke schop onder hun kont nodig. Soms moet je pushen om grenzen te kunnen verleggen. En soms moet je ook gewoon iets doen wat je niet wilt. Zo is het leven.

Pushen
Maar waar ligt die grens? Wanneer en vooral hoe bepaal je of je die grens iets gaat proberen te verleggen of er gewoon overheen dendert? Zo was mijn dochter op kamp. Ze gingen allerlei wateractiviteiten doen, wat al niet echt haar “ding” is. Helaas voor haar was het weer om te huilen. Maar aangezien je in het water toch al nat wordt, gingen de activiteiten gewoon door. In de zeikregen. In de kou. Ze probeerde het maar gaf na een tijdje haar grens aan. Ze had het koud, was moe en wilde gewoon aan de kant zitten. Dat mocht niet. Want… degene die het begeleidde gaf aan zelf bij ijs in het water gelegen te hebben dus kon zij ook wel tegen een beetje regen.

Passende grenzen
Ik vond dat lastig. Want aan de ene kant probeert ze het. Verschuift ze zelf al haar grens. Maar wanneer ze dan aangeeft dat het genoeg is geweest, wordt die grens niet geaccepteerd. Aan de andere kant snap ik dat je soms iets moet doen wat je niet zo leuk vindt. Ik begrijp dat ze een beetje pushen. Maar de scheidslijn tussen pushen en drammen is dun. En wanneer accepteer je de aangegeven grens? Alleen wanneer dat uitkomt? Wanneer het binnen het programma past?

Grens bereikt
In dit geval zag ik niet in waarom ze niet aan de kant mocht zitten. Ze hoefde niet naar een andere locatie. Ze kon gewoon bij de groep blijven. Het enige verschil was dat ze dan niet meer in het water was, maar op de kant zat. Hoort een kamp niet vooral leuk te zijn? Maar ja, ik was geen leidinggevende dus het was niet aan mij. Het gevolg van dit drammen was in ieder geval dat mijn dochter naar huis wilde. Ze had al heimwee, had amper geslapen en dit was de spreekwoordelijke druppel. De rest van de dagen stonden namelijk vol met dergelijke activiteiten. Haar grens was bereikt.

Luisteren
En wat doe je als moeder in zo’n geval? Ga je achter school staan en zeg je dat ze zich niet zo moet aanstellen? Of steun je je dochter en haal je haar op? Ik vond het een lastige. Kinderen krijgen namelijk golven van emoties over zich heen. Zij moeten nog leren wanneer ze op die golf gaan surfen, wanneer ze onder de golf door moeten duiken en wanneer ze die golf het beste kunnen negeren. In mijn dochters geval had ze echter het gevoel dat ze kopje onder aan het gaan was. Dat ze aan het verdrinken was. Dus ik heb haar opgehaald. Althans, mijn broer heeft haar gehaald want het was een flink stuk rijden. Toch heb ik tot het moment dat ze binnen kwam getwijfeld. Had ik niet ook moeten pushen?

Maar toen ik zag hoe blij en opgelucht ze was dat ze weer thuis was, toen wist ik dat ik het juiste had gedaan. Soms moet je inderdaad een grens iets proberen te verleggen. Soms moet je iets doen wat je minder leuk vindt. En soms moet je ook gewoon luisteren wanneer een kind zijn of haar grens aangeeft!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗