Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Twee krantenkoppen vlak na elkaar: In dit restaurant zijn geen baby’s en peuters welkom na 17.30 uur en dat hebben de eigenaren geweten en Prodent verruilt Woezel & Pip voor Super Mario, ouders ten einde raad. De reacties op de eerste zeggen veel over het “probleem” van het tweede artikel.

Ik heb met verbazing gelezen hoeveel mensen boos waren over het besluit van de restauranteigenaren om na een bepaalde tijd geen baby’s en peuters meer toe te laten. Iets wat hun goed recht is aangezien het hun restaurant is. Dat heeft niets met discriminatie te maken maar alles met een bepaalde belevenis willen creëren voor de gasten. En laten we eerlijk zijn, krijsende baby’s en rondrennende peuters in een restaurant zijn ook vervelend. Daar kunnen de kinderen niets aan doen maar voor de overige gasten is het storend.

Mijn kind doet dat niet
Dat is misschien wel de dooddoener van het jaar. Zeker wanneer het baby’s en peuters betreft. Want hoe goed je ook je best doet, die hebben toch echt een volledig eigen willetje. Dat laat het tweede artikel goed zien. Ouders krijgen de tanden van hun peuters niet meer gepoetst nu er een nieuw plaatje op de tube tandpasta staat. Dus waar de ouders aan de ene kant niet genoeg “overwicht” hebben om tanden gepoetst te krijgen, zijn ze er wel van overtuigd dat hun kroost stil kan blijven zitten in een restaurant. Dat vind ik nogal tegenstrijdig. En elke ouder die met regelmaat zegt “mijn kind doet dat niet”, die is nog niet lang genoeg ouder of die liegt. Dat wil overigens niet zeggen dat geen enkel kind zich kan gedragen. In tegendeel. Ook mijn dochter heeft nog nooit krijsend in een restaurant gezeten. Maar ik zou, zeker op die leeftijd, echt mijn handen daarvoor niet in het vuur gestoken hebben.

Baby’s horen niet in een restaurant
Nu ben ik ook niet heel vaak uit eten geweest toen mijn dochter zo klein was. Juist om te voorkomen dat mijn kind zich zou gaan “misdragen”. Een baby weet immers niet beter en ook bij een peuter is het de vraag of die zo lang stil kan zitten. Als ik dan uit eten ging, dan had ik een oppas. Ik nam haar eigenlijk nooit mee. Toegegeven, dat was ook uit egoïstisch standpunt. Ik wilde namelijk zelf ook even in alle rust genieten van, voornamelijk warm, eten. Ik deed het zeker niet voor de andere gasten. Maar ik was me wel heel bewust van de plek waar ik naartoe ging en was van mening dat daar geen baby of peuter “hoort”.

Kindvriendelijke restaurants
En toen mijn dochter wat ouder was en ze wel meeging, dan ging ik naar kindvriendelijke restaurants. Plekken waar ze speelgedeeltes hadden zodat mijn kind gewoon kon bewegen/ spelen etc. Bepakt en bezakt met een tas aan afleiding gingen we dan uit eten. Uren tafelen was verleden tijd. Want ook kleuters en wat grotere kinderen vinden het over het algemeen lastig om urenlang op te zitten. Ik hield daarbij wederom niet zozeer rekening met andere gasten, maar wel met de behoefte van mijn kind.

Kind vrije uren
Al heb ik mij persoonlijk nooit geërgerd aan huilende kinderen, kan ik wel begrijpen dat andere dat wel vervelend vinden. Rondrennende kinderen die zich niet gedragen zijn overigens een ander verhaal. Daarbij moet ik heel hard op mijn tong bijten. En die verpesten wel degelijk mijn plezier. Ik snap de keuze van het restaurant dan ook. Daarbij komt dat wij allemaal zelf kunnen beslissen of wij al dan niet daar uit eten gaan. Het is geen verplichting. Hetzelfde met vegan restaurants. Daar ga je ook niet naartoe wanneer je trek hebt in een stuk biefstuk. Dus wil jij wel met jouw baby of peuter uit eten, dan ga je gewoon ergens anders heen. Simpel toch.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 234 lezers


Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Maarten de Jong
    30 december 2024 at 08:43

    Nog irritanter ….waarvan akte:

    Babies en kleine kinderen in een vliegtuig 4 uur lang horen janken en schreeuwen. Nog daar gelaten als ze hun luier vol gescheten hebben en die strontlucht het hele vliegtuig doorgaat.

    Nou vind ik dat babies niet in een vliegtuig thuis horen en ook kinderen tussen de 1 en 4 a5 jaar niet.