Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Kinderen van tegenwoordig behoren tot de zogenaamde “pamper” generatie. Een generatie die op hun wenken bediend wordt met een gebrek aan zelfstandigheid tot gevolg.
Ik werk er net zo hard aan mee. Waar ik vroeger van hot naar her fietste, op alle tijdstippen van de dag, zit mijn dochter prins(es)heerlijk naast mij in de auto. Zeker als het donker is. Tijden veranderen, dat is zeker zo. Het is nu eenmaal niet zo veilig meer om tegenwoordig als meisje s ’avonds alleen op de fiets te zitten. Maar dat is het niet alleen. Ook op andere vlakken zijn we een gepamperde generatie aan het opvoeden. Een generatie die bijbaantjes opgeeft omdat ze er fysieke ongemakken van krijgen of gewoon omdat het nu eenmaal niet zo leuk is. Iets wat in mijn jeugd bij de meesten niet eens op zou komen.
Het ligt niet aan het kind
Gaat het niet goed op school? Dan ligt het aan de leerkrachten, de lesstof of het systeem. Leerkrachten krijgen een hoop commentaar voor hun kiezen en zelden wordt er met de vinger naar de kinderen gewezen. Hoe anders was dat in mijn jeugd. Wanneer een leerkracht dan wat negatiefs te melden had, dan kon je ervan op aan dat je het thuis de wind van voren zou krijgen. Niet de leerkracht, maar jij moest iets veranderen. Ouderen sprak je met u aan en in de trein of bus stond je op wanneer er een oudere of zwangere vrouw geen zitplaats had. Hoe anders is het nu…
Altijd aanstaan
En nogmaals, ik doe er, op veel vlakken, net zo hard aan mee. Maar ik heb ook wel medelijden met de kinderen van tegenwoordig. Ze staan 24/7 “aan”. Er ligt veel druk op hun schouders. Waar je vroeger, zodra de bel op school ging, de klas uitstormde zodat de leerkracht geen huiswerk meer op kon geven, gebeurt dat tegenwoordig digitaal. Wanneer je dan denkt dat je klaar bent en wat tijd voor jezelf hebt, staat er opeens weer een berg huiswerk voor de volgende dag in het systeem. Cijfers komen binnen wanneer het de leerkracht uitkomt. Dus als je een toets niet zo goed gemaakt hebt, kan die op elk moment jouw dag verpesten. Avond, weekend, het maakt niet uit.
De sociale druk is hoog
Heb je de pech dat je gepest wordt dan stopt dat niet zodra je de deuren van jouw huis achter je dicht trekt. Ook dat gaat 24/7 door. Van jouw gênantste momenten kunnen foto’s gemaakt worden die met één druk op de knop verspreid worden. Voor altijd vereeuwigd op het internet. Ouders kunnen jouw resultaten van school elke minuut van de dag raadplegen en met een beetje pech kunnen ze ook jouw locatie van minuut tot minuut volgen. Er is nagenoeg geen privacy meer. Allemaal onder het mom van veiligheid en monitoren. Dat zorgt voor een druk die wij niet kenden. Ik kon vroeger een onvoldoende halen en het verzwijgen. Het was aan mij om vervolgens keihard aan de slag te gaan om die onvoldoende weg te werken voordat mijn rapport kwam. Al hadden wij destijds ook niet het belachelijke systeem van toetsen die 8 keer meetelden, maar dat is een andere discussie. Je had als kind de mogelijkheid om die onvoldoende weg te werken voor jouw ouders het doorhadden. Ook hing ik overal en nergens rond. Voornamelijk op plekken waar ik eigenlijk niet mocht komen. Wetende dat, zolang ik geen bekende tegenkwam, mijn ouders het nooit te weten zouden komen. Ik kwam te laat thuis en er was niemand die mij dan belde om te vragen waar ik bleef.
Gebrek aan privacy zorgt voor een gebrek aan zelfstandigheid
Ik had de mogelijkheid mijn eigen fouten te maken en leerde hoe ik dat zelf weer op moest lossen. Ik leerde mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik kon af en toe rebels zijn en dingen uithalen die “niet mochten”. Soms kwamen mijn ouders erachter en waren de consequenties ook voor mij. Maar niet altijd. Daar leerde je van. Je werd creatief. Je moest wel. Tegenwoordig worden de kinderen behoed voor hun fouten. Ouders weten alles. Van de hoeveelheid huiswerk tot de cijfers. Van de locatie van hun kroost tot elke euro die ze pinnen. Dat heeft soms zijn voordelen. Maar vooral voor de ouders. Die kunnen bijsturen voordat de kinderen keihard op hun plaat gaan. Maar is op je bek gaan niet juist een heel goede leerschool? Hebben wij niet onze beste lessen geleerd wanneer we fouten maakten en die vervolgens zelf op moesten lossen? Waren wij niet veel zelfstandiger op die leeftijd?
Dus ja, het is een gepamperde generatie maar toch ben ik erg blij dat ik opgroeide in een andere tijd!
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 149 lezers
Geen Reactie