Column(40): Mijn wereld stond stil

Column nr: 40

12 oktober 2019 was de dag dat mijn leven veranderde van prima-in-orde naar nachtmerrie-inktzwarte-hemel. Het was de reden dat mijn leerling Eva mijn column overnam, wat ik overigens ontzettend waardeer. En u ook, gezien het aantal delers, likers en verspreiders! Wat gaaf!

12 oktober was tevens de reden dat ik de staking in het onderwijs amper opmerkte (jammer, was een leuke column geweest), niks van het wereldnieuws meer meekreeg, me zelfs niet druk maakte om politiek en ik me in de vrije uurtjes het liefst opsluit in huis.

Degenen die het hebben meegemaakt, weten hoe het voelt. Het letterlijk branden van je hart. Hartzeer, hartpijn, gebroken hart: het waren loze kreten die ik nú heel goed begrijp. Het bestaat. De cliche’s zijn allemaal waar. Je lichaam reageert op de emotionele pijn. Mijn moeder, de allerliefste mens in deze wereld, overleed onverwachts. Geen aankondiging en zeker geen afscheid. Ze was mijn steun en toeverlaat, beste vriendin en klankbord. ‘Mam, wat vind jij?’ Als zij akkoord was, ging ik er vol vertrouwen mee aan de haal. We kiezen/kozen altijd vanuit ons gevoel; als het niet goed voelde, werd het een definitief nee-tje, ook als pa de zakelijke man van ons team vóór was. Dan maar wat minder omzet, pr of klanten; als de inhoud en de liefde voor ‘t vak maar overheerst.

We vertelden elkaar alles. Een team, dat was het zeker. Ook zij en pa. Totale tegenstellingen en toch heel gebroederlijk samen de wereld in. Zij had trouwens mijn vader versierd; het was altijd één van de favoriete verhalen. Expres de bus missen en dan een vriendin laten vragen of pa dan even een lift wilde geven. En die anekdote van mijn vader die te laat was voor zijn eigen bruiloft. Blijft ook leuk vertelmateriaal. Elke dag had ik wel even contact. Zij was degene die de vrede wist terug te brengen als pa en ik elkaar in de haren vlogen en loste met zachte hand de misverstanden weer op. Mijn broer uit de bocht? De enige die hem wist te bereiken, was mijn moeder. Wacht maar, zei ze. Ik praat wel even met hem. En warempel. Als je ma boos kreeg, was dat érg knap. Pa zei: Ze luisterde met haar hart. En dat was het. Ik schep echt niet op. Dit is wie ze was. Is.

Bij de condoleances kwamen ruim 200 mensen. De rij stond zelfs buiten; mensen moesten soms een half uur wachten om ons de hand te schudden. De dag erna weer zo’n enorme groep mensen. De anekdotes die we hoorden en lazen, bevestigden wat wij als gezin natuurlijk allang wisten. Ma was/is een topwijf. Dat er zoveel mensen zó over denken, vind ik geweldig. Dat één mens zoveel impact heeft gemaakt en in alle eenvoud en bescheidenheid liefde heeft verspreid; daar ben ik als dochter immens trots op.

En nu moeten we het zelf doen. De kapitein heeft het schip verlaten en heeft ons als bemanning ontredderd en in totale shock verward achtergelaten. Kan ik dit wel? Ik dacht voorheen altijd: zonder ma ben ik nergens. Veeg me meteen maar op. En geloof me, er zijn absoluut momenten geweest deze laatste weken dat ik liever achter haar aanging.

Alsof de duvel ermee speelt, komt er dan, op zo’n moment, nèt dat ene app-berichtje of bosje bloemen dat je nodig had. Dat gesprekje met een leerling als lichtpuntje die dag. Al die kleine cadeautjes samen zorgden voor een zee van liefde om mij en pa heen. We voelen ons gesteund. Begrepen. Het is onbetaalbaar. Ik kan iedereen niet genoeg bedanken.

Ik geloof trouwens niet in de duvel. Er heeft dus vast een engel meegespeeld. Ik geloof wél in een hiernamaals en reïncarnatie. Het leven draait om het leren en jezelf ontwikkelen tot de best mogelijke versie van jezelf. Ik geloof absoluut dat er een reden is dat zulke vreselijke dingen gebeuren. Er is een reden dat ik reuma heb. Dat mama is overleden. Uit alles valt een les te leren. Misschien juist als het leven het zwaarst is. De hardste, maar meest waardevolle lessen heb ik ervaren op de donkerste momenten. Dit is dus (over een poosje) niet alleen verdriet, maar ook een les. Een levenservaring waar ik verder door kan groeien. Gek genoeg helpt ook die gedachte.

Ik wil u allemaal bedanken. Al die lichtpuntjes maken het mogelijk de dagen door te komen. Zo, gadverdamme, wat een vreselijk truttige, emo-column. Het stikt van de dooddoeners en inkoppertjes. Excuus. Of nee, eigenlijk niet. Het moest even gezegd. En mocht u alleen zijn deze kerst en behoefte aan gezelligheid? U bent van harte welkom. Mijn deur staat open, kaarsjes branden en de koffie is zó gezet. Eén waarschuwing: ik hou van spelletjes.

De komende dagen wens ik u vreugde toe. Geluk. Familie en meest geliefden om u heen. Koester die momenten, als geld en status zelfs voor de hardste zakenman/vrouw onbelangrijk zijn en u echt tijd hebt om elkaar te laten merken: liefde en groei, daar gaat het uiteindelijk allemaal om. Neem foto’s, maak video’s. Maak herinneringen. En degenen die ook een geliefd medemens hebben verloren, wens ik sterkte. Ik stuur in gedachte een beetje liefde en steun uw kant op.