Cindy van der Houven

Hoe tem je dat enthousiasme? Hoe zorg je voor voldoende pauze? Hoe dóén jullie dat?

column nr 24 Paulien Cornelissen begon haar eerste boek over taal met een anekdote hoe …

Ik kan me nog herinneren dat de voorlichting vroeger door mijn moeder werd gegeven. Zij stond op de overloop, zich klaar te maken voor vertrek. Wij lagen op bed en natuurlijk ga je juist op dát moment vragen stellen.

Hij zegt: “Er gaan weer twee leerlingen naar een islamitisch voortgezet onderwijs. Ondertussen wordt het ene programma na het andere hulpverleningsplan er tegenaan gegooid. Nu weer nieuw bedachte deradicaliseringsprogramma’s. Het levert amper iets op.” Het zet mij aan het denken.

Wettelijke overschrijdingen, zoals agressie, komen vooral voor bij jonge mannen tussen de vijftien en dertig jaar. Vaak opereren zij in groepen, waarbinnen andere normen en waarden gelden als buiten hun groep, wat versterkt wordt door het onvermogen een plek in de maatschappij te veroveren of erkenning te krijgen.

Regelmatig dacht ik eraan terug, als ik het al mijmerend koppelde aan een actueel maatschappelijk thema. Integratie bijvoorbeeld. Of de mate van sociale opwaartse bewegingen. Wat niet zo best schijnt te zijn in ons land. Zeker vergeleken met Scandinavische landen. Weet je wat wij moeten doen? …

Van de wethouder en een aantal andere partijen hoorde ik niets. Ik zeg het maar even, met het oog op de verkiezingen. En dan nu graag waardering in de vorm van een geweldig budget … Krijg ik ongelijk, dan bied ik hoogstpersoonlijk aan de wethouder mijn excuus aan voor mijn verdwenen vertrouwen.

Met de dames vieren we het decemberspel. De opdrachten op de dobbelsteen heb ik wat taliger gemaakt, zodat er ook nog met woorden geoefend wordt. Allemaal twee cadeautjes mee. Ze doen het, maar snappen er niks van. Na een paar rondes van stoel wisselen en cadeautjes van elkaar afpakken komt de stemming erin