Cindy van der Houven

Inmiddels zijn er al twintig zakken speelgoed mee naar huis. Als ik dat zelf had moeten doen, had ik een maand geleden al moeten starten.

Een geslachtsidentiteitsstoornis, dat inmiddels hernoemd is tot genderdysforie om minder kwetsend te zijn voor de persoon in kwestie, openbaart zich al vroeg in de kindertijd.

Ga ik een conclusie trekken? Nee, dat laat ik aan mijn lezers zelf over. Er is wat mij betreft nog niet eenduidig aangetoond welk type de beste invloed of uitwerking heeft.

Ik weet niet wat ik hoor. Uit onze slaapkamer komen merkwaardige kreunende geluiden : Oei… Ja … Nee … Op zijn Frans… pppffff … je zit ernaast man!

En nu zat ik dus, speciaal voor deze column, eens te brainstormen. Want hoe ga je om met een leerling die inderdaad een stukje vertraging heeft opgelopen? Gaan we aan alle kanten duwen en trekken nu? Hup hup, wel op tempo door blijven gaan? Wat mij betreft heeft die lock down ons één ding geleerd.

Na maanden van spanning en conflict heeft huisgenoot dan eindelijk het pand verlaten. Daar is een advocaat en rechtszaak aan te pas gekomen, de nodige dreigementen en leugens en vooral heel veel stress voor mij.

We spelen tikkertje met verlos in de pauzes en af en toe doe ik mee in de hoop morgenochtend ineens slank en fit uit mijn bed te stappen. Je weet nooit.

Dat applaus en die twijfelachtige eer gaat naar zorgpersoneel, die zich al een jaar de benen uit het lijf werkt met alle risico’s van dien. De politie, de handhavers. En ná hen de ondernemers, van wie velen hun levenswerk kwijt zijn door de langdurige sluitingen.