Cindy van der Houven

Stel je even een klas voor, waarvan leerlingen vooral met elkaar bezig zijn. Veel afgeleid zijn, weinig (diepere) focus en veel onrust. Laten we het zo zeggen: de focus is er wel, maar níét op de les en de lesinhoud. Voor je het weet ben je politie-agent aan het spelen en sta je met je armen te wapperen voor het bord om de aandacht te krijgen.

En wees maar niet bang mannen, ik ben er niet ‘zo één die mannen haat’ als dat onderdeel van het stigma waar zou zijn. ‘Potig’ daar mag je zelf een oordeel over vellen.

Denk even aan: overspannen, vijandige scheiding, verlies van baan, verkoop van een huis waarvan de hypotheek onder water staat en voilà, het recept voor ellende.

Hype drie en vier (vijf, zes…?) houdt u van me tegoed in de volgende columns. Intussen daag ik u uit om in uw geheugen te graven naar nóg meer van die mooie nieuwe theorieën …

Het was knokken tegen de wind, soms benam de wind me de adem en hield ik mijn hand tegen mijn gezicht om gewoon adem te kunnen halen. En toch was het fantastisch.

Vooral niet te hard ademen maar. Bij elk hoestje leg ik aan onthutste omstanders uit dat ik astmatisch ben, dus het-is-écht-niks.

Alleen die stille avonden. Dat vond ik toch wel jammer. En dus, zoals dat altijd bij mij gaat, werd er een beetje per ongeluk binnen 24 uur een huisgenoot gevonden.

Al die blote borsten-foto’s en zaadvragende blikken vind ik niet ‘doodnormaal’ en wel het verst afstaan van feminisme.